သံုးႏွစ္တာ
တေန႔ကဆိုလွ်င္ စင္ကာပူေရာက္တာ သံုးႏွစ္ျပည့္သြားျပီျဖစ္သည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ အေဟာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားရင္း အမွတ္တရ ေရးထားလိုက္ခ်င္တာနဲ႔ ေရးေနတာ စိတ္မရႊင္တာနဲ႔ အျပီးမသတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ခုေတာ့လဲ အားလံုးဟာ ေနသားတစ္က်ျဖစ္လို႔ေနပါလား။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္ကေပါ့ ထံုးစံအတိုင္း အိုင္စီတီပတ္ခ္ထဲက ေဘာ္ဒါေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ စင္ကာပူထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ကုန္ၾကျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြလဲ စိတ္ပါလာတာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီတစ္ေလာက စင္ကာပူသြားေရးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ စလုပ္ေတာ့တယ္။ ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို စာနဲ႔ဆက္သြယ္ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ ျဖည့္တင္းစရာရွိတာေတြ ျဖည့္တင္းဖို႔လုပ္ရတယ္။
အလုပ္အတူတူလုပ္ၾကတဲ့ ညီတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူလာမယ္ဆိုျပီး စီစဥ္ၾကတယ္။ သူ႕မိဘမ်ားက ကိုဒီဘီနဲ႔ဆို သူ႕သားေလး စိတ္ခ်ပါတယ္ဆိုျပီး အပ္ေနလို႔ တစ္ပါတည္း သြားၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတာေပါ့။ သူ႕မွာက ပီအာအသိရွိေတာ့ ေခၚစာကို သူကစီစဥ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူေရာက္ရင္ေနဖို႔အတြက္ အခန္းၾကိဳငွားတာကို လုပ္ရတယ္။ လမ္းထဲက အသိိတစ္ေယာက္ဆက္သြယ္ေပးမႈနဲ႔ ကလီမင္တီအရပ္မွာရွိတဲ့ ဗမာအိမ္တစ္အိမ္မွာေနဖို႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ အခန္းတစ္ခန္းငွားျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႔ယာနဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္။ ညညဆို သူကတစ္ေတာင္နဲ႔တြက္လို႔ အိပ္ေရးခဏခဏပ်က္ရတယ္။ သူကေတာ့မသိပါဘူး။ မင္းမိန္းမရရင္ေတာ့ ဒုကၡဘဲလို႔ေျပာေတာ့ ျပံဳးျဖီးျဖီးလုပ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလာခင္က အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေတြယူခဲ့ဖို႔ ညႊန္ၾကားထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေစာင္ပါတယ္၊ ေခါင္းအံုးပါတယ္၊ ထမင္းစားပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္စီပါတယ္၊ ဇြန္းခရင္းတစ္စံုပါတယ္၊ ဆပ္ျပာတံုးကစလို႔ ေရာက္ရင္စားဖို႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္အထိပါ ပါခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုျပီးေတာ့ ရန္ကုန္က နာမည္ၾကီး စိန္ေရႊဆိုတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေန ဆုတစ္စံုစီလဲ ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ (ခုထိ ထုပ္မဝတ္ရေသးဘူး။ ပူလြန္းလို႔။) ေဒၚလာေတြ ေလဆိပ္အထြက္မွာ စကင္ဖတ္ရင္ မျမင္ေအာင္ဆိုျပီီးေတာ့ ကာဘြန္စကၠဴနဲ႔ပါတ္ဆိုလို႔ ပါတ္လာခဲ့ရေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခား သြားပါတယ္ဆိုမွ ေဒၚလာတစ္ျပားမွ မပါဘူးဆိုျပီး ေျပာထြက္လာရတာ တယ္ေတာ့ မနိပ္ပါဘူး။ အေဖကလဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သံုးလို႔ရေအာင္ဆိုျပီး စာအိပ္တစ္လံုးမွာ သူမ်ားကို လူၾကံဳစာပါးသလိုလိုနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတာမွာ ေလဆိပ္အထဲေရာက္ေတာ့ မိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဖမ္းမယ္ဆီးမယ္လုပ္ေနတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုေနတဲ့ဗမာပိုက္ဆံ တစ္ေသာင္းကယ္မွဘဲ လြတ္ေတာ့တယ္။
ေလဆိပ္မွာ ပစၥည္းေတြခ်ိန္ေတာ့ ေပါင္ပိုေတြမ်ားေနလို႔ အနားက ပစၥည္းနဲတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အကူသယ္ခိုင္းရေသးတယ္။ အလကားလား ဘယ္ရပါ့မလဲ ေလးေသာင္းေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွဘဲ စိတ္တစ္ခ်မ္းေအးႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚလား ေကၽြးတာစားျပီး ႏွပ္မေနအားပါဘူး။ ဟိုဘက္ေရာက္ရင္ ေနထိုင္ခြင့္ တစ္လရပါေစေၾကာင္း ဆုေခၽြေတာင္းျပီး ေခၽြးေတြေတာင္ ျပန္လို႔။ ေၾကာက္မယ့္သာ ေၾကာက္ေနတာ၊ ေရာက္ေတာ့လဲ အားလံုးေခ်ာလို႔။ ရက္သံုးဆယ္တံုးကေလး ထုေပးလိုက္မွဘဲ စိတ္ေအးေတာ့တယ္။
အထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ဆင္တဲလ္ ဆင္းကဒ္ႏွစ္ကဒ္ဝယ္တယ္။ ဖံုးအခြံက ရန္ကုန္ကလာကထဲက ယူလာၾကျပီးသား။ အလုပ္ရရင္ တခါတည္းဝယ္စရာမလို အသင့္သံုးယံုဘဲဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္သား သယ္လာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြက အိမ္ေျပာင္းလာသေလာက္ရွိတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္လာရွာတဲ့ လူေတြဆို ဘယ္မွာအစံုပါလို႔တုန္း၊ ခရီးသြားသလိုလာၾကတာ။ ကိုယ္ေတြလဲ ပစၥည္းေတြၾကည့္ျပီး အလုပ္မရရင္ေတာ့ သယ္လာတာေတြအတြက္ ရွက္စရာဆိိုျပီး စိတ္ေတြေတာင္ လႈပ္ရွားလို႔။
ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ေရာက္တာနဲ႔ အေကာင္းဆံုးဆိုျပီး ျပင္လာတဲ့ Resume ကို စင္ကာပူစံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ျပန္ျပင္ရတာေပါ့။ Laptop တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီပါၾကတာနဲ႔ အိမ္အနီးအနားက အေလအလြင့္ အင္တာနက္လိႈင္းေလးေတြ အားကိုးျပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ သံုးရတာေပါ့။ အဲဒါကလဲ ရံဖန္ရံခါမွ ေကာင္းတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ရွိခိုက္လု႔ံလစိုက္ရေအာင္ စီးတီးေဟာက အင္တာနက္ဆိုင္ကို သြားသံုးရတယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ဆိုင္ဘဲရွိေသးတယ္။ အဲဒါလဲ သြားရတာ ေဝးေတာ့ အိမ္အနီးအနားမွာ ဆိုင္ရွိမလားရွာရတယ္။ စင္ကာပူမ်ား ညံ့ပါ့။ ရန္ကုန္မွာဆို အင္တာနက္ဆိုင္မ်ား ကြမ္းယာဆိုင္လိုေပါတယ္။ ဒီမွာ ရွားပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေလးေတြ အြန္လိုင္းဂိမ္းေဆာ့တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ အင္တာနက္သံုးျပီး အလုပ္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ကေလးေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ေပါ့။
ဖံုးကလဲ အင္တာဗ်ဴးေခၚတာ မရေပမယ့္ ကို္ယ္ေတြက အိမ္လြမ္းျပီး ဆက္ဆက္ေနၾကလို႔ ကဒ္ကလဲ ခဏခဏျပန္ျဖည့္ရေသးတယ္။ ေရာက္တဲ့ညေနက ဆရာၾကီးလုပ္ျပီး ကလီမင္တီ NTUC ေဘးနားက ေဟာ္ကာစင္တာက ၾကက္ဆီထမင္းဆိုင္ကို ခ်ီတက္သြားျပီး ညစာစားၾကတယ္။ ၾကက္ကင္တခ်မ္းနဲ႔စားျပီး ဗိုက္ကားသြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ဗမာေငြနဲ႔ ျပန္တြက္ျပီး ႏွေျမာေနၾကေသးတာ။ ဖံုးကဒ္ေတြ ျဖည့္ျဖည့္ျပီးရင္လဲ လြတ္မျပစ္ရက္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ သိမ္းထားၾကေသးတာ။ အဲဒါကေနာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ဳိးရွိသြားတယ္။ အလုပ္ရျပီးေတာ့ တစ္ရက္ စင္ကာပူထံုးစံ ဆင္တဲလ္ကဒ္ သံုးကဒ္ကို KFC ၾကက္ေၾကာ္ႏွစ္တံုး အေအးတစ္ခြက္ဆိုျပီး လုပ္ပါေရာလား။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ႏွစ္ေယာက္သား ႏွေျမာျပီး သိမ္းထားတဲ့ ကဒ္ေတြနဲ႔ သြားလဲလိုက္တာ အဲဒီေန႔က တစ္ေယာက္ကို ၾကက္ေၾကာ္ ေျခာက္တံုးနဲ႔ အေအးသံုးခြက္စီ ရပါေရာလား။ ဒါေတာင္ ရွက္လို႔ ခ်န္ထားတဲ့ ကဒ္ရွိေသးတယ္။
တည္းတဲ့အိမ္က အန္တီၾကီးကလဲ အင္မတန္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ စေနေန႔ေတြဆို သူက မုန္႔ေတြခ်က္ခ်က္ေကၽြးေသးတာ။ မုန္႔ဟင္းခါး အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါဘဲ။ ၾကားရက္ေတာ့ သူလဲ အလုပ္သြားရေသးေတာ့ မခ်က္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ လြယ္လြယ္ကူကူ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေပါ့။ ေခါက္ဆြဲ ေရေႏြးစိမ္ဆို ပိုမွန္မယ္။ အိမ္ကသယ္လာတဲ့ ဆတ္သားေျခာက္၊ မုန္ညွင္းခ်ဥ္ စတာေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းနီးပါးတြယ္ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အလုပ္ရျပီး သံုးလေလာက္အထိေနေသးတယ္။ ေနေနတုန္းသံုးလမွာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဘဲ စားၾကတာမ်ားတယ္။ ရံဖန္ရံခါမွ ေအာက္ကဝယ္စားလာခဲ့ၾကတယ္။
အလုပ္ရေတာ့လဲ ထူးဆန္းတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ရွာရတာ အင္တာနက္ခက္မွန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သိသြားေတာ့ သူ႔အိမ္ေသာ့ကို ေပးထားတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း သူ႕အိမ္မွာ အင္တာနက္သြားသံုး ညေနမွ တည္းအိမ္ကို ျပန္လာ။ အဲလိုလုပ္ရတယ္။ အလုပ္ရွာေတာ့လဲ ႏွစ္ေယာက္အတူ သူေတြ႔တာ ကိုယ္ပါေလွ်ာက္ ကိုယ္ေတြ႔တာ သူပါေလွ်ာက္နဲ႔၊ ခုေနာက္ပိုင္း အတူလာၾကတဲ့လူေတြမွာ တစ္ေယာက္က အလုပ္ရသြားတာေတာင္ အရင္သူေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြက အင္တာဗ်ဴးေခၚတာေတာင္ အတူလာတဲ့ လူကိုလိပ္စာမေျပာခ်င္ၾကဖူးလို႔ ၾကားၾကားေနရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က အသက္ေရာလုပ္သက္ေရာ နဲနဲကြာေတာ့ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြမွာေတာ့ ေလွ်ာက္တာမတူၾကဘူး။
မွတ္မိေသးတယ္ အင္တာဗ်ဴးစေခၚေတာ့ သူ႕ကိုအရင္ေခၚတယ္ အလုပ္တစ္ခုက။ သူက ဟန္ဟန္ပန္ပန္ Suit ေတြဝတ္လို႔သြားတာေပါ့။ ျပန္လာေတာ့ ေခၽြးေတြျပန္ျပီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ညေရာက္လို႔ အလုပ္ေလွ်ာက္စရာ မရွိေတာ့ရင္ ႏွစ္ေယာက္သား စက္ႏွစ္လံုးကို နက္ဝတ္ခ္ခ်ိတ္ျပီးေတာ့ C&C စစ္တိုက္ၾကေသးတာ။ ဟုတ္ကဲ့ နက္ဝတ္ခ္ၾကိဳးပါ သယ္လာတာ ဘာမွတ္သလဲ။ အစံုပါပါတယ္ဆို။ ျပီးရင္ ညဖက္ ေလ့က်င့္စရာရွိတာေလးေတြ ျပန္ေလ့က်င့္နဲ႔ေပါ့။ အလုပ္ကို ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ အျပင္းအထန္ရွာလိုက္ရတယ္။ သံုးပါတ္ေျမာက္ထဲမွာ အလုပ္ရပါတယ္။
အလုပ္ရေတာ့လဲ ထူးျခားပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ကုပၼဏီတစ္ခါထဲက အင္တာဗ်ဴးေခၚထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္နာရီေစာျပီးေခၚတယ္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ေခၚထားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မသြားခင္ကထဲက ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာသြားၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး မရရင္ေတာင္မွ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ဖို႔ တစ္ေနရာထဲ ႏွစ္ေယာက္ခန္႔မွာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်သိပ္နည္းတယ္ေပါ့။ အေကာင္းဆံုးသာ ၾကိဳးစားၾကတာေတပါ့ ရသြားလဲ မုဒိတာပြားၾကတာေပါ့နဲ႔ စိတ္ဝမ္းမကြဲေအာင္ ေသခ်ာတုိင္ပင္ထားၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေရာက္ေတာ့ ကုပၼဏီက ေသးေသးေလး၊ Boss တစ္ေယာက္ဘဲေတြ႔တယ္။ က်န္တာမရွိဘူး။ သူကတစ္ခုခိုင္းတယ္ သေဘာေကာင္းပံုက အင္တာနက္မွာ အေထာက္အကူေတြ ရွာျပီး လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ပါဆိုျပီး စိတ္ၾကိဳက္ဖြင့္ေပးသြားတယ္။ ဘယ္ေနမလဲ Googling လုပ္ျပီး Code ေတြ Copy & Paste လုပ္ေပးလိုက္တာ သူလိုခ်င္တဲ့ ပံုစံ တစ္နာရီအတြင္းရပါေလေရာ။
အဲဒီအခ်ိန္ အိမ္ကတစ္ေယာက္ကလဲ ေနာက္ကေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ဆက္သြယ္ပါမယ္ဆိုျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ Boss ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနပံုေထာက္ေတာ့ ဟန္က်ပဟဲ့လို႔ေတာ့ ထင္သား။ ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလဲ ကၽြန္ေတာ္က မပိတ္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ကတစ္ေယာက္ကိုလဲ အဲဒါဘဲျပန္လုပ္ခိုင္းျပီး နဲနဲထပ္ကြန္႔ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရးလက္စကို သူက ျပန္ျပင္ရတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ သူေဌးကေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ရခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက အရင္ေရွ႕မွာလုပ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က အခုသူေဌးခိုင္းတဲ့ ပေရာဂ်က္ကို မလုပ္ႏုိင္လို႔ ႏွစ္ပါတ္အၾကာမွာ အလုပ္ထုပ္လိုက္လို႔ လူတအားလိုေနတာတဲ့ေလ။ ကုပၼဏီက ေသးလြန္းေတာ့ ဒီလိုဘဲ အစအနေလးေတြ လိုက္လုပ္ရတာေပါ့။ တစ္ခုေကာင္းတာက ဂူးဂယ္မွာ ရွာျပီးလုပ္လိုက္လို႔ ရတာေတြခ်ည္းဘဲဆိုေတာ့ ဟန္ကိုက်ေနၾကတာေပါ့။
ေလးလေလာက္ေနေတာ့ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းပါတဲ့အိမ္တစ္လံုး သီးသန္႔ငွားျပီး တစ္ခန္းစီေနၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ရံုးပိတ္ရက္လဲ ဘယ္မွမသြားၾကဘူး။ အိမ္မွာ Stay Home Saturday Movies ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ သီးသန္႔လာသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ အိမ္မွာဘဲ ေနၾကတယ္။ ညဖက္ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ျပီး ေန႔ဖက္ဆို စက္တစ္လံုးစီနဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတယ္။
ခုေတာ့လဲ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္သံုးခုေျပာင္းလို႔ (သူလဲသံုးခုဘဲ) သူလဲအိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ အခုဆိုသူ႔မိန္းမေတာင္ ဒီမွာေရာက္ေနျပီ။ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရန္ကုန္ရံုးက လူေတြလဲ ကုန္သေလာက္ရွိျပီ။ လာသမွ်လူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အိမ္္မွာဘဲ အလုပ္လာရွာၾကတယ္။ စားတယ္ေသာက္တယ္နဲ႔ ခုေတာ့လဲ အားလံုး အေျခၾကကုန္ပါျပီ။ သံုးႏွစ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျမန္တာဘဲေနာ္။ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မ်ား ေနရဦးမလဲ။ ေရွ႔ကို ဆက္လွမ္းတဲ့ လူေတြလဲ လွမ္းကုန္ၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ တစ္ခုခုေတာ့ ၾကိဳးစားရပါဦးမယ္။