ေခါင္းစဥ္မဲ့
တရုတ္ႏွစ္ကူးေက်ာ္ျပီးကတည္းက အလုပ္မ်ားလာလိုက္တာ ခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အျမင့္ဆံုးကုိေရာက္သြားျပီ။ လူလဲခံႏိုင္ရည္ ရွိသေလာက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုျပီးေတာ့ကာ အားတင္းျပီးလုပ္ေနတာပါဘဲ။ ဒီလိုအလုပ္မ်ားလာေတာ့ ငါအရင္အလုပ္ကေလးမွာ ထိုင္ေနေကာင္းသားလို႔ေတာင္ ေတြးမိလာတယ္။ အလုပ္သစ္ေျပာင္းေတာ့ ကိုယ္ကလူသစ္ျပန္ျဖစ္ျပီးေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္မႈေတြေအာက္မွာ ေနသားက်ေအာင္ ယံုၾကည့္မႈေတြရလာေအာင္ ျပန္လုပ္ေနရတယ္ေပါ့။
တကယ္လည္း အရင္အလုပ္ကေလးကို ျပန္လြမ္းပါတယ္။ ဟိုမွာဆို ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ ဘေလာ့လဲေရးလို႔ရတယ္ ကိုယ့္အထက္မွာလဲ အမ်ားၾကီးမရွိေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတာ္ေတာ္ရတယ္။ ခုအလုပ္လား ကိုယ့္ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ဘဲ ရွိျပီး အကုန္လံုးကိုယ့္အထက္မွာခ်ည္းဘဲ။ အားလံုးက လက္ညွိဳးလာထိုးမည့္လူေတြခ်ည္းေပါ့။ ႏို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာင္းေသးလဲဆိုေတာ့ အင္း … ေျပာင္းခ်င္လို႔ေပါ့ေလလို႔ ျပန္ေျဖရေတာ့မွာဘဲ။ ဒီေတာ့လဲ ဘာလာလာလက္ခံရမွာေပါ့ေနာ္။ အလုပ္မ်ားခ်က္ကေတာ့ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ရွိျပီ ဆက္တိုက္တြန္းလုပ္ေနရတာ။ ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္မ်ားတာဘဲ ဂုဏ္ယူေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေပဘူးလား။ သို႔ေပသည့္ ဒါဏ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ေနာက္ဆံုးဘဲလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိလာတယ္။ အစည္းအေဝးလုပ္ရင္း လူကမူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာတယ္။ ညေတြအိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတာ ႏွစ္ပါတ္ရွိေနျပီ။ အိမ္ေရာက္ရင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဘေလာ့လည္ရေသးတယ္။ မေရးတာၾကာလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီကလဲ ေျပာကုန္ၾကျပီ။
လူကစိတ္ညစ္ေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ရတာကို ျပန္ျပန္သတိရေနတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆို မနက္ဆို ၉ နာရီမွ ရံုးေရာက္လို႔ရတယ္။ ညေန ၅ နာရီဆို ျပန္ကုန္ၾကျပီ။ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္ဆို လဘက္ရည္ေသာက္ဆိုျပီး ဆင္းၾကေသးတာ။ အလုပ္လား လုပ္တာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဒီမွာလို ဘက္စံုလုပ္စရာမလိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝန္ေပါ့တာကလား။ ခုအလုပ္မ်ားေနေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္လဲ ဘာမွေသခ်ာ မစားႏိုင္ဘူး။ ေန႔လည္စာ စားလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမစားျဖစ္ဘူး။ မ်က္စိထဲဝင္လာတဲ့ဟာ လက္ညိွဳးထိုးျပီး ျပီးျပီးေရာ စားတယ္။ စားေနတုန္းလဲ အလုပ္ဘဲေတြးေနမိေတာ့ အရသာလဲ မေတြ႔မိပါဘူး။ ဂိေထာင္က အာလူးထမင္းေလး သတိရတယ္၊ လဘက္ထမင္းေလး သတိရတယ္။ လဘက္ရည္က်ဆိမ့္ တိုင္ကီကိုသတိရတယ္။ တာေကာ လို႔ေခၚၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုသတိရတယ္။ လမ္းထဲကိုယ္ဝင္လာရင္ ခုန္ခုန္တက္တဲ့ ကြားကြားလို႔ေခၚတဲ့ ေခြးကေလးကို သတိရတယ္။
စိတ္ထဲရုတ္တရက္ဝင္လာတာက ငါဘယ္ေလာက္အခ်ိန္အထိ ဒါေတြလုပ္ေနရမွာလဲ အထိပါေတြးမိလာတယ္။ တကယ္ဆိုျငီးေငြ႔လာျပီ။ တေန႔တေန႔ေရးလိုက္ရတဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြ ျပင္လိုက္စစ္လိုက္ေရးလိုက္နဲ႔ အနီေရာင္လိုင္းေတြ ခဏခဏျမင္ေနရေတာ့ လူကအနီေရာင္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္၊ တစ္ရက္ေပါ့ စိတ္ရႈတ္လို႔ ေခါင္းေမာ့ျပီးေလကိုတစ္ဝၾကီးရႈလိုက္တယ္ ေခါင္းကအေပၚေမာ့ၾကည့္သလိုျဖစ္သြားေတာ့ အစိမ္းေရာင္ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို ျမင္သြားတယ္။ အရင္ကသတိမထားမိတာေလးက ခုေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး တခါးေပါက္ကို သြားႏုိင္ဖို႔အတြက္ ထြက္ေပါက္လို႔ေရးထားတာေလးပါ။ အစိမ္ေရာင္ေလးပါေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ ဒါငါ့ကုိ လမ္းျပေနတာလားလို႔ေတာင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြးလိုက္မိေသးတယ္။
ကိုေပါကတခါေရးဘူးတယ္ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ေလွျပန္ေလွာ္ခ်င္တယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အိပ္ေရးမဝတာရယ္ ပင္ပန္းေနတာရယ္နဲ႔ ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵကေတာ့ အညာမွာရွိတဲ့ အဖြားအိမ္ဝင္းထဲက တမာပင္ေအာက္ကကြတ္ျပစ္မွာ ေမာင္ေမာင္ဇာ ကာတြန္းဖတ္ျပီး အိပ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ရႈတ္တယ္ဆို ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္လာတယ္လား မသိဘူး။ အေဖတို႔ဆီကို ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘဲ ၾကားရက္မွာ (ဆက္ေနၾကရက္မဟုတ္ဘဲ) ဖုန္းဆက္တယ္။ ကံဆိုးတယ္ ေခၚမရဘူး။ ေခၚမရဘူးနဲ႔ ဖုန္းကဒ္စားသြားတယ္ ကုန္ေရာ။
စိတ္ရွႈတ္တယ္ စိတ္ရႈတ္တယ္နဲ႔ ရံုးမွာမေနႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းလာျပီဆို အိမ္ထျပန္လာတယ္။ လမ္းမွာလဲ ဘာမွမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တေန႔ကေတာ့ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့ ငါ့ကြယ္ ပင္ပန္းလိုက္တာ ရန္ကုန္ျပန္ျပီး ဝက္သားဒုတ္ထိုးေရာင္းစားရေကာင္းမလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူကရီတယ္။ ေနာက္ေနတယ္လို႔သူကထင္ေနတယ္။ ဒီလိုညစ္ေနတုန္း တစ္ရက္ အိမ္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတုန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ အိုင္ေပါ့ေလးနားေထာင္ျပီး လာေနတယ္။ ပါးစပ္ကလဲ လႈပ္ရြလႈပ္ရြနဲ႔ဆိုေတာ့ သီခ်င္းညည္းလာပံုရပါတယ္။ အနားလည္းေရာက္လာေရာ သူဆိုေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေမဆြိသီခ်င္းေပါ့ဗ်ာ .. ဘာတဲ့ "စိတ္ညစ္ရင္ဂီတာ တီးပါလားကိုကိုရယ္" တဲ့ေလ။ ရုတ္တရက္ ငါ့မ်ားေစာင္းဆိုသြားသလား ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ကိုယ္ကလဲ စိတ္ညစ္ေနတာ မဟုတ္လား။