ငယ္ငယ္တုန္းက ခရစ္စမတ္
ငယ္ဆို ၈တန္းေလာက္ကျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က နယ္မွာမိဘမ်ား အလုပ္ရွိရာ နယ္စက္ရံု၏ စက္မွဳရပ္ကြက္တြင္ၾကီးျပင္းခဲ့ရပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ခရစ္စမတ္တြင္ အနီးအနားမွ ခရစ္ယ်ာန္မ်ား ညတိုင္လာျပီး ဆုေတာင္းေပးၾက သီခ်င္းဆိုေပးၾကနဲ႔ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ျပီးေတာ့ လူၾကီးမ်ားက စာအိပ္ေလးေတြထုပ္ထုပ္ေပးၾကသည္။ ဒါလဲၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္ပင္။ ဒီလိုနဲ႔ ထိုႏွစ္က စက္ရံုမွဴး အျဖစ္တာဝန္ၾကသူသည္ ကရင္လူမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔မိသားစုတြင္ သားတစ္ေယာက္ သမီးႏွစ္ေယာက္ျဖင့္ အေတာ္အုပ္ေတာင့္ေသာ မိသားစုျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂစ္တာတီးစသင္ေတာ့ ထိုစက္ရံုမွဴး၏သားလဲ ပါပါသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက တီးတတ္ေသာ သူထံတြင္သင္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တီးတတ္လာခ်ိန္နဲ႔ ခရစ္စမတ္ အခါသမယနဲ႔ က တဲ့တဲ့ၾကလို႔လာသည္ေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ခရစ္စမတ္နားနီးလာေတာ့ စက္ရံုမွဴးသားက အဆိုျပဳလာသည္၊ ခရစ္စမတ္သီခ်င္းလိုက္ဆိုရေအာင္ဟု။ သူတို႔က ရန္ကုန္ကေနေျပာင္းလာၾကတာ ေနတာကလဲ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဆိုေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳရွိသည္တဲ့၊ အရင္က ဂစ္တာသာ မတီးတတ္တာ ခရစ္ယ်ာန္မ်ား သီခ်င္းလိုက္ဆိုၾကလွ်င္သူက လိုက္ေနၾကဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္မ်ား ခရစ္ေတာ္ကိုခ်ီးမႊန္းရန္ သီခ်င္းဆိုဖို႔ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
ဒါနဲ႔ သူကဘဲဦးေဆာင္လို႔ စက္ရံုဝန္ထမ္းထဲက ခရစ္ယ်ာန္တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းကာ သီဆိုမည့္သီခ်င္းမ်ား အတြက္စာအုပ္ေတာင္းပါသည္။ လူလဲတစ္ေယာက္ေလာက္လိုက္ပါေပးရန္ ေျပာၾကပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ သီခ်င္းစာအုပ္ရလာေတာ့ လူစုကာ သီခ်င္းအဆိုက်င့္ၾကသည္ေပါ့။ ေမာင္ဒီဘီတို႔ အၾကီးအက်ယ္ ဟာေလလူးရာ လိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဆိုက်င့္သည္ဆိုရာဝယ္ သီခ်င္းမ်ားက ခက္သည္မဟုတ္ ႏွစ္စဥ္ၾကားဖူးေနၾက၊ သို႔ေသာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ဆိုေတာ့မည္ဆိုေသာ အခါ စာသားမ်ား မေမ့ရန္၊ ဂစ္တာလက္ကြက္မ်ား မေမ့ရန္၊ ညီညီညာညာရွိရန္ က်င့္ၾကပါသည္။ လူကေတာ့ မမ်ား၊ သူရို႕ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ လက္ေထာက္စက္ရံုမွဴးသားႏွစ္ေယာက္ ဒါဘဲျဖစ္သည္။ ဂစ္တာက ႏွစ္လက္။ လက္နာလွ်င္ အလွည့္ႏွင့္တီးၾကမည္ေပါ့။
တကယ္ဆိုၾကမည့္ညေနေရာက္ေသာအခါ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းျဖစ္လာသည္။ ကိုယ္ကလဲ သူရို႔ဘာသာမဟုတ္၊ အေပ်ာ္လိုက္ဆိုသလိုျဖစ္ေနေတာ့ သူရို႔က စိတ္မဆိုးၾကဘူးလား၊ စသျဖင့္အျငင္းပြားလာၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ သူရို႕ဘုရားကို ေကာင္းခ်ီးေပးတာဘဲေလဟု သေဘာပိုက္ကာ စုရပ္အိမ္တြင္စုၾကပါသည္။ ေမာင္ဒီဘီတို႔ အဖြဲ႔ကို မဆိုႏိုင္မွာစိုး၍ ဂ်င္းကိုပါးပါးရိတ္ရိတ္လွီး၍ ေလွ်ာက္ရည္ျဖင့္နယ္ဖတ္ထားေသာ အသံေကာင္းေဆးၾကီးကိုလဲ မထြက္ခင္ေကၽြးၾကပါေသးသည္။ ပူ၍ ခ်ဥ္ျပီးဆင္းသြားတာ ဘာၾကီးမွန္းကိုမသိပါ။ သို႔ေသာ္ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ႏွင္းထဲတြင္ တစ္ညလံုး ေအာ္လာေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္းမနာ အသံမေျပာက္ပါ။
ပထမေတာ့ အေတာ္ပင္ရွက္ၾကပါသည္။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြသြားဆိုေသာ အခါအျမဲျမင္ေနၾကလူေတြျဖစ္၍ အေတာ္ပင္ရယ္ၾကပါသည္။ ခပ္တည္တည္ပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ “Merry Christmas to you all” ဟု သံျပိဳင္စတင္ ႏႈတ္ဆက္ကာ အလြတ္က်က္ထားေသာ သီခ်င္းမ်ားထဲမွ ေလးပုဒ္ေလာက္ကို တန္းစီျပီး ဆိုသြားၾကပါသည္။ တီးခ်က္ကေတာ့ တကယ္နာတယ္ ေျပာရမလိုပင္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ ဂီတာၾကိဳးရာမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ပင္နက္ပါသည္။ ပလက္တရြန္ျပားမ်ားမွာလဲ က်ိဳးတာက်ိဳး ေပ်ာက္တာေပ်ာက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုသာ က်န္ေတာ့မွန္းသိေသာ အခါမွသာ အတင္းဆုတ္ကိုင္ျပီး မေပ်ာက္ေအာင္ တီးရပါသည္။
ခရစ္ယ်ာန္မ်ား၏ အိမ္ေတြကို သြားဆိုၾကေသာ အခါတြင္လည္း တအံ့တၾသျဖင့္ ဝမ္းသာအဲလဲျဖစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာသာျခား မဟုတ္လား။ စက္ရံုမွဴးသား မ်က္ႏွာလည္းပါမည္ပင္။ ေနာက္ဆံုးဆိုရေသာ သီခ်င္းသည္ အေပ်ာ္ဆံုးပင္၊ အသို႔ဆိုေသာ္ သူျပီးလွ်င္ စာအိပ္လာမည္၊ ျပီးေနာက္အိမ္ေရႊ႕ၾကရမည္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကေလးအေတြးသာ။ လက္ေတြကလဲ နာလွျပီ။ ေပ်ာ္ေနေသးေတာ့ ဆက္ေတာ့ဆိုခ်င္ေနေသးသည္ေပါ့။ လမ္းတြင္လဲ ဟိုအဖြဲ႔ ဒီအဖြဲ႕ေတြႏွင့္ဆံုေသာ အခါ ဝမ္းသာအဲလဲ အားေပးၾကသည္။ အေတာ္ပင္သေဘာၾကၾကပံုရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူရို႕ခရစ္ယ်ာန္သင္းအုပ္ဆရာတစ္ေယာက္၏အိမ္တြင္ ခရီးဆံုးသြားကာ အလွဴရရွိလာသည္မ်ားကို ေပးအပ္လွဴဒါန္း သူရို႕ခ်က္ေကၽြးေသာ ဝက္သားခ်က္ျဖင့္ ထမင္းပူပူမ်ားစားကာ ခရစ္စမတ္အၾကိဳညကို ကုန္လြန္ျဖစ္သန္းခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
တျခားဖတ္ရန္ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးဘဝအရြယ္
Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.
Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.