Bukit Timah ေတာင္သို႔ တစ္ေခါက္
အခုတစ္ေလာ က်မ္းမာေရးအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္ဆိုကာ လူလဲညီသျဖင့္ စေနေန႔မ်ားမွာ လမ္းေတြေလွ်ာက္လိုက္ ေတာင္ေတြတက္လိုက္ လုပ္ေနတာမွာ ျပီးခဲ့တဲ့စေနေန႔ကေတာ့ Bukit Timah ေတာင္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အနီးဆံုးတစ္ေနရာမွာ ဆံုၾကျပီးေတာ့ ေနမပူခင္ေရာက္သြားေအာင္လို႔ ကားငွားကာ ေတာင္ေျခအေရာက္ သြားခဲ့ၾကတယ္။
ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေျခမွာ စခန္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ၊ ေရေသာက္၊ အကုန္လုပ္လို႔ရတယ္။ အေပၚကပံုကေတာ့ စခန္းကေနထြက္ရင္ စတက္ရမည့္ ေတာင္တက္လမ္းပါ။ လမ္းရိုးအတိုင္းသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုလမ္းေကာင္း လမ္းေျဖာင့္ၾကီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာလမ္းေတြကိုမွ ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုး ေတာလမ္းေတြလိုဘဲ ၾကမ္းတမ္းမတ္ေစာက္တဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြနဲ႔ တက္ရတဲ့ ေတာလမ္းမ်ိဳးလဲရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာလမ္းကိုေရြးခဲ့ၾကပါတယ္။
Summit ဆိုတာ လမ္းဆံုးမွာရွိတဲ့ စခန္းေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုအဲဒီေနရာကို သြားေတာ့မွာပါ။ လမ္းကေတာ့ ေတာလမ္းပါ။ သို႔ေသာ္ ေျမလမ္းတစ္ေျပးညီလမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာက္ေလွခါးထစ္ေတြ (တစ္ထစ္တစ္ထစ္ကို လူၾကီးလက္တစ္ေတာင္ေလာက္ျမင့္ပါတယ္) နဲ႔ ေဖါက္ထားတဲ့ လမ္းေတြပါ။ အတက္အဆင္းေတြနဲ႔မို႔ ဒူးေတြအေတာ္ အလုပ္ေပးလိုက္ရတဲ့ေန႔ပါဘဲ။ ကားသမားေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ဒူးဆစ္မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာကို နားထဲျပန္ၾကားေရာင္ေနမိတယ္။
အဲဒီေန႔က ရာသီဥတုက မိုးေလးအံုေနပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲေရာက္ေနတာရယ္ မိုးအံု႔ေနတာရယ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာဟာတကယ့္ကို မဲေမွာင္ေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ပါတယ္။
ဒီလိုႏြယ္ေခြ အၾကီးၾကီးေတြ ခဏခဏေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေမွာင္မဲေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို လက္သင္ကင္မရာသမားဟာ အလင္းအေမွာင္ ခ်ိန္လို႔မရႏိုင္ဘဲ စိတ္တိုင္းက်မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္။
ဒီလိုေလွခါးမ်ိဳး သံုးၾကိမ္ေလာက္ တက္ျပီးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ကင္မရာကို လြယ္မထားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေခၽြးေတြက တအားထြက္ေနတဲ့အျပင္ ရိုက္သမွ်ပံုေတြကလဲ ေမာေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ လက္ကိုျငိမ္ေအာင္ မထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပံုေတြေကာင္းေကာင္း ရိုက္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ဘဲ စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ ကင္မရာကို သိမ္းလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ စက္ဘီးၾကာၾကာစီးလို႔မရမွန္း ပူလာအူဘင္ သြားျပီးကထဲက သိသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျခလ်င္ေတာင္တက္အသင္း ဝင္လို႔မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုပါ လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ေတာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဒီလိုသစ္ပင္ အျမင့္ၾကီးေတြ ခဏခဏေတြ႔တယ္။ သိပ္လွတာဘဲ။ လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ကေန စျပီးေတာ့ကင္မရာထုပ္ မရိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ အတူသြားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလြယ္ရိုက္ ကင္မရာေလးကိုဘဲ အားကိုးျပီး သူ႔ပံုမ်ားကိုသာ ရယူလိုက္ဖို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ ရပါတယ္။ သစ္ပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရတာ အရသာတစ္မ်ိဳးေတြ႔လို႔ ဘယ္လိုခံစားရလဲ ဆိုတာ ၾကည့္ၾကပါဦး။
Bukit Timah ေတာင္ကုန္းဆိုတာ ဂ်ပန္ေခတ္က စစ္ေရးအရ အေရးပါခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခုလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေတြဟာ ဒီေတာင္ေပၚမွာဘဲ စခန္းခ်ျပီးေနထိုင္သြားၾကပံုရပါတယ္။
ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ စခန္းေဟာင္းတစ္ခုလို႔ ယူဆလို႔ရတဲ့ ဂူတစ္လံုးရဲ႕ အဝပါ။ အတြဲေတြရန္ကေအးေအာင္လို႔ တံခါးပိတ္ထားပံုရပါတယ္။ (:D)
အညႊန္႔တလူလူတက္ေနတာေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ အမိအရသြားရိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ႏြယ္မဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ပင္ထည္း ရင္ထဲကညြန္႔ ဆိုျပီးေတာ့ ေခါင္းစဥ္တတ္ရမလား။
တကယ္မွာဆို ဒီထက္ပံုအမ်ားၾကီး ေတြ႔ရမွာပါ။ ေနာက္ပိုင္း အားလံုးေမာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကင္မရာအေသးသယ္လာတဲ့လူေတာင္ မရိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ မိုက္ခရိုေဝ့တာဝါတိုင္ကိုသာ အေရာက္သြားၾကဖို႔ဘဲ အားသန္ေနၾကျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကဖို႔ စိတ္ကူးမရၾကေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာအျမင့္ဆံုးဆိိုတဲ့ တာဝါတိုင္ရွိတဲ့ေနရာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေရွ႕နဲနဲဆက္ေလွ်ာက္မွ ေရာက္ပါတယ္။
Lens ေျပာင္းတတ္ဖို႔ အားမရွိေတာ့လို႔ တပ္ထားလက္စဟာနဲ႔ဘဲ ရိုက္လိုက္ရတဲ့အတြက္ တစ္တိုင္လံုးမပါခဲ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေရာက္ေၾကာင္း သက္ေသေလးေတာ့ ျပလို႔ရေသးတာေပါ့ေလ။
ျပန္ဆင္းေတာ့ ေတာင္ေအာက္နားေနစခန္းနားက သစ္ပင္နီနီၾကီးကို သေဘာက်လို႔ ရိုက္လာခဲ့တာပါ။ အျပန္က်ေတာ့ အေမာသက္သာသား။ သက္သာဆို ေတာလမ္းက မျပန္ေတာ့ဘဲ လမ္းရိုးကျပန္လာတာကိုး။ လမ္းရိုးကေတာ့ ကတၱရာလမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေလွ်ာက္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွပါတယ္။
အျပန္ၾကေတာ့ လမ္းမဘက္ေန ျပန္ျပီးရိုက္ထားတာပါ။ ခုနကေရာက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ထိပ္ပါ။ အျပင္ကလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေတာၾကီးရွိတယ္လို႔ အထင္ၾကီးစရာမရွိတဲ့ ေတာပါ။ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ခဲ့မွဘဲ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းတက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိပါေတာ့တယ္။
ေတာင္တက္ဝါသနာပါသူေတြလဲ ေက်ာပိုးအိပ္အေလးၾကီးေတြလြယ္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ကေလးေတြ ေဆာင္လို႔နဲ႔ ေတာင္တက္ ေလ့က်င့္ေနၾကတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမိဳ႔ျပဘဝမွာ ေညာင္းညာေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုးအလြမ္းေျပ (ကိုေတာင္ငူကို သတိရထွာ) ေတာင္တက္လို႔ရပါတယ္လို႔ ေျပာၾကားရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။