မုန့်ဟင်းခါး
ကျွန်တော်မုန့်ဟင်းခါး အလွန်ကြိုက်ပါသည်။ ငယ်ငယ်ကထည်းက မနက်စာကို မုန့်ဟင်းခါးစားလျှင်စား မစားလျှင် ထမင်းကြော်စားရသောကြောင့် မုန့်ဟင်းခါးကို ဘယ်လိုပုံစံဖြင့်ချက်ချက် ကျွန်တော်မညီးမညူစားပါသည်။ ဒီနေ့လဲ မဒမ့်အတွက် ဆေးခန်းသွားပြရင်း ပင်နီဆူလာမှာ မုန့်ဟင်းခါး စားဖြစ်ခဲ့သေးသည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင်ဖြင့် မုန့်ဟင်းခါးကို စင်ကာပူတွင် ဆိုင်မှာဝယ်မစား၊ ထမင်းတစ်ပွဲစာမျှ ပေးရသဖြင့် ထမင်းသာဝယ်စားသည်။ မုန့်ဟင်းခါးကိုတော့ စိတ်ကြိုက်စားနိုင်ရန်အတွက် အိမ်တွင်သာ ချက်စားသည်။ သို့သော် ခုတလော မုန့်ဟင်းခါး ချက်မစားသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် ဝယ်စားလိုက်ခြင်းလဲ ဖြစ်သည်။
ငယ်ငယ်တုန်းက မနက်စောစော လမ်းထိပ်တွင်ရောင်းသော မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်သို့ အမြဲတမ်း မုန့်အဝယ်တော်ထွက်ရသည်မှာ ကျွန်တော်ပင်ဖြစ်သည်။ ဝန်ထမ်းမိသားစု ဖြစ်သဖြင့် မိသားစုလေးယောက်စာ မုန့်သုံးပွဲဝယ်ရသည်။ ဟင်းရည်ကို အပိုအမြဲတမ်းတောင်းရသည်။ သိပ်မပေးချင်ပါက ဟင်းရည်အပိုဝယ်ရသည်။ အဖေက အိမ်ဦးနတ်ဖြစ်သောကြောင့် မုန့်တစ်ပွဲ သီးသန့်စားရပြီး အမေနှင့် ကျွန်တော်တို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကတော့ ကျန်သောမုန့်နှစ်ပွဲကို ထမင်းကြမ်းဖြင့်ရောကာ စားကြသည်။ ငယ်ငယ်ကဆိုလျှင် မုန့်ဟင်းခါးချည်း သီးသန့်စားရပါက တစ်ခုခုလိုနေသလိုပင်ဖြစ်ဖူးသည်။ ထမင်းကြမ်းလေးပါမှ အစပ်အဟပ်တည့်သလို ခံစားရသည်။ အမေသည် အင်မတန်တော်သော အမေတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့နယ်ဖက်တွင် အနှီမုန့်ဟင်းခါးသည် ပွဲတိုင်းကျော်သော မုန့်ဟင်းခါးဖြစ်ပါသည်။ အလှုပွဲလည်းသူပါသည်၊ နာရေးလဲ သူပါသည်၊ မင်္ဂလာပွဲများတွင်လည်း မုန့်ဟင်းခါးကို တစ်ဝတစ်ပြဲကျွေးသည်။ ကျွန်တော်က မုန့်ဟင်းခါးကြိုက်သလောက် အလှုပွဲများတွင် စားသောအခါ မုန့်လိုက်ပွဲထပ်ထည့်ရတာကို ရှက်တတ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် မုန့်စားကြသောအခါ ဘယ်သောအခါမှ ယောကျာင်္းဝိုင်းတွင် အဖေနှင့်မထိုင်ပါ။ အမေနှင့်သာထိုင်ပါသည်။ ကျွန်တော်မုန့်လိုက်ပွဲ ယူမယ်ဆိုလျှင် အမေကအလိုက်တသိ မုန့်ထည့်ပေးတာကြောင့်လဲ ဖြစ်ပါသည်။ နာရေးတွင်ကျွေးသော မုန့်ဟင်းခါးကိုတော့ တစ်ဝတစ်ပြဲစားလို့ မဖြစ်ပါ။ ထို့ကြောင့် အလှုပွဲများတွင်သာ အားရပါးရ စားပါသည်။သို့သော် မုန့်ဟင်းခါးကို တစ်ဝစားရသော်လည်း ကံမကောင်းပါက အလှုလာသောလူများ ဖိနပ်မှားစီးခြင်းကို ခံရပါက ဖိနပ်ဆုံးနိုင်ပါသေးသည်။
မုန့်ဟင်းခါးကို ငယ်ငယ်ကနယ်တွင်နေသောကြောင့် နယ်ချက် ခပ်ပြစ်ပြစ်ကိုသာ စားဖူးသည်။ ဒါကြောင့် မုန့်ဟင်းခါးဆိုလျှင် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ရှိမှဟု အစွဲရှိ်ထားဖူးသည်။ ကျွန်တော်က သူများတွေလို အရည်များများနှင့်စားတာထက် အဖတ်များများဖြင့် ပြစ်ပြစ်ထွေးထွေးစားရသည်ကို နှစ်သက်တတ်သည်။ ဘူးသီးကြော်နှင့်စားရတာကို ပိုကြိုက်သည်။ ရန်ကုန်သူ ရန်ကုန်သားများကတော့ ပဲကြော်ဖြင့် ကြီးပြင်းလာကြသောကြောင့် ဘူးသီးကြော်ကြိုက်မည်မထင်။ အညာသားဖြစ်သူအဖေက အိမ်တွင်စိတ်ပါလက်ပါ ချက်ပေးလျှင်တော့ ပဲကိုကြိုပြီး သေသေချာချာ ကျေအောင်ထောင်းကာ အညာချက် ချက်ပေးတတ်သည်။
မုန့်ဟင်းခါးဆိုပါက မြန်မာလူမျိုးတို့တွင် အချိန်အခါမရွေး စားချင်ကြသည်။ ဗိုက်ပြည့်နေလျှင်တောင်မှ အရည်ကလေးတော့ သောက်သွားလိုက်ဦးမယ် ဆိုသူတွေချည်းသာ ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လဲ မုန့်ဟင်းခါးတစ်မျိုးတည်းရောင်းပြီး ကြီးပွားချမ်းသာသွားကြသူတွေ ရှိကြတာဖြစ်မည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် မုန့်ဟင်းခါးမှာစားရတာနှင့် မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး မုန့်ဟင်းခါးစားရတာ အရသာခြင်း မတူကြပေ။ မနက်မိုးလင်း မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ မုန့်ဝယ်ရင်း ကိုယ်ကျိတ်ပိုးနေသော ကောင်မလေးနှင့် အကြည့်သူခိုးလုပ်ရသော အရသာမျိူး ကြုံဖူးသူများရှိလျှင် ကောင်းကောင်းသိပါမည်။
နောက်ပိုင်း ရန်ကုန်ရောက်တော့မှ ရန်ကုန်ပုံစံ အရည်ကျဲကျဲစားဖူးတော့သည်။ သူလဲ တစ်မျိုးပေပင်။ စားရတာ ချောချောမွေ့မွေ့ဖြစ်တာပေါ့။ မုန့်ဟင်းခါးကို ဒေသလိုက်လို့ အမျိုးမျိုးတွဲဖက်စားကြသည်။ ပဲသီးကိုသေးသေးလေးတွေ ပိုင်းပြီးထည့်စားကြသည်၊ အီကြာကွေးညှပ်စားကြသည်၊ ကောက်ညှင်းပဲကပ်ကြော်နှင့်တွဲဖက်လို့တစ်မျိုး စားကြသည်။ ဘဲဥ ဘဲသွေးထည့်စားကြသည်။ အိုးဘဲဥဟုခေါ်သော ဟင်းရည်ထဲတွင် ကြာရှည်ထည့်ချက်ထားသော ဘဲဥတစ်မျိုးကိုလဲ ထည့်စားကြသေးသည်။ ရန်ကုန်မှာနေတုန်းက ဆောင်းရာသီတွင် မနက်မိုးလင်းလျှင် အဖေနှင့်ကျွန်တော် ကျွန်းတောလမ်းကနေ လွှတ်တော်ရှေ့ ရင်ပြင်အထိ လမ်းလျှောက်ကြသည်။ အပြန်မှာတော့ စမ်းချောင်းလမ်းထိပ်က တင်တင်အေးဆိုင်တွင် မုန့်ဟင်းခါးစားကြသည်။ အလွန်စားကောင်းလှသည်။ ကျွန်တော့်အတွက်ကတော့ တင်တင်အေးသော ဘာသောမဟုတ် ကျွန်းတောစျေးထဲက အပျိုကြီး မုန့်ဟင်းခါးလဲ ကြိုက်တာပါဘဲ။
မုန့်ဟင်းခါးသည် လူတန်းစားမရွေးကြိုက်ကြသော မြန်မာ့အစားအစာဖြစ်ပါသည်။ သူသည် စားသုံးသော လူကိုလိုက်၍လည်း အနုပညာမြောက်စွာ လှပတတ်သေးသည်။ မုန့်ဟင်းခါးပလိန်းကို ဘာမှချယ်သမထားသော မိန်းမပျိုလေးအဖြစ်ကြည့်မည်ဆိုပါက။ အကယ်၍ မုန့်ဟင်းခါးကို ငရုတ်သီးများများ အကြော်မပါ အလွတ်စားမည်ဆိုပါက တောသူမလေးနှင့်တူသွားမည်။ ငါးဖယ်၊ ပဲကြော်၊ ဘဲဥဖြင့်စားကြည့်ပါက မြို့ဆန်ဆန် မိတ်ကပ်အဖွေးသားတွေ့ရမည်။ ဘဲသွေး အီကြာထည့်စားပါက တရုတ်မလေးဖြင့်တူသွားသည်။ မန်းကြော်(ကောက်ညှင်းပဲကပ်ကြော်) ဖြင့်စားပါက ညိုညက်ညက် အညာသူလေးဖြစ်သွားမည်။ ကျွန်တော်မုန့်ဟင်းခါးသိပ်ကြိုက်ကြောင်း မိတ်ဆွေယုံပြီမဟုတ်လား။
ကျွန်တော်နယ်မှာ ကျောင်းသွားတက်တော့ မနက်မိုးလင်း အချစ်နှင့်အတူတူစားတာလဲ ဒီမုန့်ဟင်းခါးပင်။ ပြည်မုန့်ဟင်းခါး၊ ကျောင်းနားက ဆည်မြောင်းဝင်းထဲတွင်ရောင်းသော မုန့်ဟင်းခါးကို အချစ်နှင့်အတူစားပြီးမှ စာသင်ခန်းထဲဝင်သည်။ ညနေကျောင်းဆင်းတော့ ကျောင်းနောက်ဖက်ကနေထွက်ပြီး ကားကြီးဂိတ်နားက ရန်ကုန်မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်တွင် သူငယ်ချင်းများနှင့် နေ့တိုင်းနီးပါးစားသည်။
တကယ်တော့ မုန့်ဟင်းခါးသည် မြန်မာလူမျိုးများကြားတွင် အသည်းစွဲ အစားအစာဖြစ်သည်ဟုပြောလျှင် လွန်မည်မထင်ပါ။ ဟင်းရည်ပူပူနွေးနွေး အငွေ့တစ်ထောင်းထောင်းဖြစ်နေလျှင် ဆိုင်ကြီးကနားကြီးမှာ မဟုတ်လျှင်တောင်မှ စားဖို့ရာ စိတ်ဝင်စားကြသည်။ ကျွန်တော်လည်း ဖြစ်နိုင်လျှင် လူတန်းစားမရွေး နှစ်သက်ကြသော၊ ပွဲတိုင်းကျော် မုန့်ဟင်းခါးလို အသုံးတည့်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်ပါသည်။