ဝက္ျခံကို ဘာထင္သလဲ
ဝက္ျခံ ဟုဆိုလာသျဖင့္ ဝက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ေသာ ဝက္ျခံကို ေျပးမျမင္ၾကပါႏွင့္။ ဝက္တုတ္ေကြးအခ်ိန္ၾကီးတြင္ အႏွီဝက္ကို ယခင္လိုေတာင္ အားရပါးရ မစားရဲတဲ့ ဘဝပါ။ တကယ္ေတာ့ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ေမြးျမဴေရး လုပ္ႏိုင္လွ်င္ အႏွီဝက္သည္ အင္မတန္ အျမတ္မ်ားေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္မွီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ သန္႔ရွင္းသစ္လြင္ေသာ ဝက္ျခံၾကီးမ်ားျဖင့္ ဝက္ေမြးျမဴေရးလုပ္လိုက္ရလွ်င္ အဘယ္မွ် ေကာင္းလိုက္မည္နည္း။ ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႔ႏိုင္သည့္အထိ ေမြးျမဴရလွ်င္ ပိုမေကာင္းေလာ။
သို႔ေသာ္ စားလို႔မရေသာ လူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ေပါက္ေသာ ဝက္ျခံဟုဆိုလာလွ်င္ေတာ့ ေယာက်ာၤးေလးမ်ားမွာ အထူးရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ျပီးေတာ့ မိန္းခေလးမ်ား အလြန္မုန္းတီးၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘဝတစ္သက္စာတြင္ ဝက္ျခံ မေပါက္ဘူးေသာ လူဟူ၍ ရွိမည္မထင္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာရွသားမ်ား ပိုပင္ေပါက္ႏိုင္ပါသည္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဝက္ျခံသည္ စိတ္ဖိစီး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မ်က္ႏွာေခၽြးေပါက္ပိတ္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသြးသားေျပာင္းလဲစ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိသည္ဟု ထင္ပါသည္။
အႏွီဝက္ျခံထြက္လာလွ်င္ ေယာက်ာၤးေလးမ်ားမွာ ထူးျပီးမစိုးရိမ္သေလာက္ မိန္းခေလးမ်ားမွာ အလွပ်က္မွာကို စိုးရိမ္တတ္ၾကပါသည္။ ေယာက်ာၤးေလးမ်ားကေတာ့ ေဆာ့စရာတစ္ခုရသည့္အလား အားအားရွိ ဝက္ျခံညွစ္ေနတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔မ်ား ဝက္ျခံကို ေသေသခ်ာခ်ာအခ်ိန္ေပး၍ မွန္တစ္ခ်ပ္ျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ညွစ္တတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္ၾကကာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ သူဘာသာေပါက္ျပီး ေပ်ာက္သြားၾကတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ထံုးစံအရ ဝက္ျခံေပါက္ခဲ့ဘူးသည္။ ဒီလိုဘဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားခဲ့တာပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ အႏွီဝက္ျခံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲကို ဒုတိယံပိ ထပ္မံဝင္ေရာက္လာျပန္သည္။ စင္ကာပူေရာက္စက ျဖစ္ပါသည္။ ပထမဆံုးဝင္ရတဲ့ အလုပ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္ကိုင္လာခဲ့တဲ့ လုပ္နည္းကိုင္နည္းေတြနဲ႔ နဲနဲကြာျခားတဲ့ အခါမွာ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ နင္းကန္ျမင့္မားလြန္းတဲ့ ဒီက သံုးစြဲသူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတဲ့ အခါမွာ၊ အလုပ္ေနာက္ကို လူက တရြတ္တိုက္လိုက္ျပီး စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားကို ဝက္ျခံေတြထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်။ သူ႕အလိုလိုတိုးတိုးလာလိုက္တာ အရင္က ႏုပ်ိဳေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးဟာ (အဟိ) ဝက္ျခံဖု ေလးငါးဆယ္ဖုနဲ႔ အလြန္စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ သူ႕ဘာသာ ခပ္ေသးေသးဆိုရင္လဲ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွ ေနမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူကတစ္လံုးတစ္လံုးကို ခပ္ၾကီးၾကီးျဖစ္ေနျပီးေတာ့ အခ်ိန္တန္လို႔ ျပည္မွည့္ျပီး ေပါက္သြားရင္ေတာင္မွ အနာဟာ ေပ်ာက္မသြားဘဲ အနီေရာင္ အဖုအေနနဲ႔ ဆက္က်န္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။
အဲဒီမွာဘဲ ဝက္ျခံေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ဖို႔ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ မိသားစုမ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီးတဲ့သကာလ ေဆးသနပ္ခါးတစ္မ်ိဳးကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ညအိပ္ယာဝင္တိုင္း လိမ္းေပးလိုက္တာ မၾကာပါဘူး။ မူလပထမ အသားအေရအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားျပီး ဝက္ျခံမ်ားလဲ ေပ်ာက္ကင္းကုန္ေတာ့တာပါဘဲ။ အလုပ္ကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ေနတာ၆လေက်ာ္သြားျပီမုိ႔ အလုပ္ကိုႏိုင္လာတာလဲ ပါမွာေပါ့ေလ။
အဲဒီဝက္ျခံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲကို တတိယံပိ ထပ္မံဝင္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တည့္တည့္လာတာ မဟုတ္ဘဲ ေကြ႔ဝိုက္ျပီး ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္ခ်စ္ မဒမ္ဒီဘီဆီကို ေရာက္လာတာပါ။ ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ား ဝက္ျခံေပါက္ခဲပါတယ္။ ေပါက္ရင္လဲ ေသြးသားေျပာင္းလဲစ အခ်ိန္မွာဘဲ ေပါက္တတ္တာပါ။ သူတို႔ေလာက္ မ်က္ႏွာကို ဂရုစိုက္တာ သူတို႔ဘဲ ရွိပါတယ္။
သူနဲ႔ၾကမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လို႔ ေျပာရမလိုပါဘဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္ကေပါ့။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာသန္႔စင္ေဆးရည္မ်ားဆိုျပီး တြဲဖက္လိမ္းရေသာ အတြဲလိုက္တစ္တြဲကို လက္ေဆာင္ေပးလာပါတယ္။ ဘဝမွာ မက္စ္ဖက္တာနဲ႔ ပရိုမီနာေလာက္သာ စြဲစြဲျမဲျမဲသံုးဖူးတဲ့ မဒမ္ဟာ အဲဒီဟာေတြရျပီး သံုးျပီးကထည္းက မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴျဖဴအဖုေသးေသးေလးေတြ စထြက္လာပါတယ္။ အစကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဘဲ အခ်ိန္တန္ ႏြားပိန္ကန္လိမ့္မယ္ဆိုျပီး အသာေနေနရာကေန ခုေတာ့အဖုေလးေတြဟာ ၾကာဆူးဖုေလးေတြလို ခဲခဲမာမာျဖစ္လာပါတယ္။ သူကလဲ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မ်က္ႏွာသစ္တိုင္း ရင္ဆိုင္ေနရတာဆိုေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းရွာမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ ေပ်ာက္သြားမယ္ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းက လိမ္းတဲ့ ေဆးသနပ္ခါးကို လိမ္းခိုင္းရင္း ႏွစ္လေလာက္ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔သား အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သြားလို႔ သူ႔ပါးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါး မေတာ္တဆ ခလုပ္တိုက္မိၾကတဲ့အခါ .. (ဒန္ တန္႔တန္) ဒီအဖုေတြကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္မုန္းသြားတယ္။ သူမေျပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ မျဖစ္ေျခဘူးဆိုျပီး ဝက္ျခံဟု ယူဆရေသာ ထိုအဖုမ်ား ႏွိမ္နင္းေရးအတြက္ ေလ့လာေရးထြက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ မ်က္ႏွာျပဳျပင္ေရး ကလင္းနစ္မ်ားကို အျပင္ကေန မေယာင္မလည္နဲ႔ ေလ့လာရပါတယ္။ (အထူးသျဖင့္ေစ်းႏႈန္းေပါ့) တစ္ရက္ေတာ့ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ျပီး အိမ္နားက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ႏွစ္ေယာက္သားဝင္ၾကတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက အဖုေလးေတြျပရင္း ဘာလုပ္လို႔ရမလဲ ေမးၾကည့္ၾကတယ္။ တရုတ္မ လွလွေလးေတြက မ်က္ႏွာကို ေဆးေတြလိမ္းလို႔ ျပီးတဲ့အခါ ၂နာရီၾကာထားလို႔ မ်က္ႏွာေပၚက အညစ္အေၾကးေတြကို သန္႔စင္ပစ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေစ်းႏႈန္းေတြ စံုစမ္းၾကေတာ့ တစ္ခါလုပ္ရင္ စင္းဖြတ္ကလိ ဒဂၤါး အျပား ၁၅၀က်မွာျဖစ္ျပီးေတာ့၊ အနည္းဆံုး ၆ၾကိမ္ေလာက္ လုပ္ေပးရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါကို ၆ၾကိမ္စာ Package ယူျပီးအလုပ္အပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေလွ်ာ့ေစ်းေပါ့ေစ်း စဥ္းစားေပးမွာျဖစ္လို႔ တစ္ၾကိမ္ကို ၁၂၀ ေလာက္ဘဲ က်သင့္သြားမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္မေျပာနဲ႔ ေရာဂါျဖစ္ေနသူ မဒမ္ေတာင္ တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခပ္သင့္သင့္ လက္ပေတာ့တစ္လံုးဝယ္လို႔ရတဲ့ေငြေၾကး။ ရန္ကုန္ကို လူႏွစ္ေယာက္ ေလယာဥ္နဲ႔ အသြားအျပန္သြားလို႔ရမည့္ ေစ်းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လွည့္ပတ္ေျပာျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ထဲကျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေပ်ာက္မယ္မေပ်ာက္မယ္လဲ ကိုယ္ေတြက အေတြ႔အၾကံဳမရွိေတာ့ မသိ။ အိုႏွမ ညိဳျမ အစ္ကိုကေတာ့ အခ်စ္မေလ်ာ့ပါဘူးကြယ္၊ မကုခ်င္လဲ မကုပါနဲ႔လား။ ႏို႔ေပတဲ့ သူကေပ်ာက္ခ်င္ေနေတာ့ကာ ထပ္မံစဥ္းစားရျပန္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဗမာလိုေျပာလို႔ရတဲ့ ဗမာဆိုင္ေတြသြားရင္ အနဲဆံုးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေမးျမန္းေျပာျပလို႔ ရမွာဘဲဆိုျပီးေတာ့ စီးတီးေဟာက မ်က္ႏွာအလွျပဳျပင္ေရးဆိုင္ေတြဆီ ခ်ီတက္ၾကျပန္တယ္။ အဲဒီမွာဘဲ ကၽြမ္းက်င္သူ အႏွီအမၾကီး ေျပာျပလိုက္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုျပီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားရျပန္တယ္။ သူက မ်က္ႏွာကို ၾကည့္တဲ့ျပီးေနာက္ အေတာ္ဆိုးေနျပီျဖစ္လို႔ အထဲကအဆံမ်ားကို အပ္နဲ႔ဘဲ တစ္ခုခ်င္း ထြင္းရမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ကိုယ္လဲ ၾကားဖူးနာဝေလးနဲ႔ ဟိုေလ စက္နဲ႔စုပ္ထုပ္တာတို႔ ဘာတို႔မလုပ္ဖူးလားဆိုေတာ့ မရဘူးတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ရင့္ေနျပီျဖစ္လို႔ အပ္နဲ႔ဘဲ ထြင္းရမယ္တဲ့။ အက်ိဳးေတာ့နဲေတာ့မွာဘဲ ဆိုျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
ေၾသာ္ ႏိုင္ငံျခား ႏိုင္ငံျခား ပိုက္ဆံရွိမွ ေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံျခားပါလားေနာ္။ ရန္ကုန္မွာဆို ဘယ္သြားျပမလဲ ေရႊဘံုသာလမ္းထဲမွာ ေပါမွေပါ။ ခုတစ္ေလာ ရန္ကုန္လြမ္းေနတဲ့အထဲမွာ အဲဒါေတြလဲပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေလးငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႔ စီးတီးေဟာ ငါးထပ္ကိုတက္အလာမွာ။ ေလွခါးအတက္မွာဘဲ ျမန္မာေဆးခန္းၾကီး ဘြားခနဲေတြ႔လိုက္တယ္။ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါတ္သက္တာေတြလဲ ကုတယ္ဆိုတာနဲ႔ အလွျပင္ဆိုင္မွာ မ်က္ႏွာေဆးရံုနဲ႔ ေပ်ာက္မွန္းမေပ်ာက္မွန္းမသိ၊ မ်က္ႏွာကို အပ္နဲ႔ထြင္းမွာကို သြားလုပ္မယ့္အစား တတ္ကၽြမ္းသူ ဆရာဝန္မနဲ႔ဘဲ ျပၾကည့္ၾကတာေပါ့ေလဆိုျပီး ေလးဖင့္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေဆးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာဝန္မၾကီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမယ္ သူကလဲ သူ႔ရဲ႕ Track Records ေတြျပလို႔၊ ပံုေတြၾကည့္ၾကတဲ့အခါ မဒမ္မ်က္ႏွာဟာ သူ႔ဆီလာကုၾကတဲ့ လူေတြေလာက္ ဆိုးဆုိးရြားရြားၾကီး မဟုတ္တာကို သိလိုက္ရတယ္။ မဒမ္ကေတာ့ မ်က္လံုးအေရာင္ေတြ ေတာက္ေနတာေပါ့။ ဆရာဝန္မရဲ႕ အေျပာအရေတာ့ ေရာဂါအႏုအရင့္လိုက္လို႔ သံုးေလးၾကိမ္ေလာက္ ကုသလိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္ကင္းသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္ပါမွကုပါဆိုတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကျပီး ကုၾကတာေပါ့လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနမွာဘဲ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို စိန္သြားပါတဲ့(ဆရာဝန္မက မဒမ့္ကို ေဆးေၾကာေပးေနရင္း ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ) တံစည္းနဲ႔ တိုက္ပါတယ္။ (ေၾကာခ်မ္းစရာဗ်ာေနာ္။) ေနာက္ျပီး အက္ဆစ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ထပ္မံေဆးျပန္ပါတယ္။ အားလံုးအျပီးမွာေတာ့ ဆက္လက္ေသာက္ရန္ေဆးမ်ား၊ လိမ္းရန္ေဆးမ်ားေပးလို႔ ေနာက္တစ္ပါတ္မွာ ထပ္မံျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ စင္ကာပူဖြတ္ကလိဒဂၤါး အျပားႏွစ္ရာေက်ာ္ ဖလြတ္ဆို ထြက္သြားပါတယ္။ ေရွ႔လာမယ့္ တနလာၤမွာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေတြ႔ရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စားေဆး လိမ္းေဆးမ်ားေပးလိုက္လို႔ တစ္ပါတ္စာအိမ္မွာ ဆက္ကုရမည့္သေဘာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ သံုးၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ သြားေတြ႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ 85 mm EF Lens ေလးဝယ္ဖို႔ က်ိတ္စုထားတာေလး ခ်သံုးလိုက္ရေတာ့မွာေပါ့။ (အားလံုးကုသျပီးသြားရင္ ဆက္လက္ေျပာျပေပးပါဦးမယ္ကြယ္။)
ေၾသာ္ ဝက္ျခံဝက္ျခံ၊ ဝက္ျခံကို ဘာမ်ားထင္ၾကပါသလဲ။