ဒါဏ္ရာမ်ားနဲ႔ျမိဳ႕
ေလဆိပ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ပူလိုက္တာဟာ နံနက္ ၁၀ နာရီေနလို႔မထင္ရေလာက္ေအာင္ပူတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚက အဆီေတြ ပြက္ပြက္ဆူလာေတာ့မွာထင္ပါရဲ႔။ MZ ေဘာ္ဒါမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ အေဖ့ကားေပၚတက္ ေရွ႔ဆက္ထြက္ေတာ့ သတိထားလိုက္မိတာ ကား ဒက္ရွဘုတ္ေပၚက အရင္ကဆို ေတာင္းစားသူမ်ားရဲ႔ ခြက္ထဲမွာေလာက္သာ ျမင္ရတတ္တဲ့ ေတာ္ေတာ္စုတ္တဲ့ ၁၀၀ တန္အစုတ္ကေလးတစ္ရြက္။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရွား ဆိုဘဲ။
ရန္ကုန္ ျပည္လမ္းေပၚက ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားဟာ အရင္ကထက္ပိုမ်ားလာတာ ေသခ်ာတယ္။ မိုးတြင္းမို႔ ျဖစ္တာေနမွာလို႔ ျပန္ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ ပါးစပ္က အသံထြက္သြားေတာ့ "ဒီလိုပါဘဲကြာ ၾကာပါျပီ" လို႔ အေဖ့ဆီက စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႔သံနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ျမန္မာျပည္ကလူမ်ားဟာ ဆပ္ကပ္ အတတ္ပညာကို အလုပ္သင္တတ္ေျမာက္ေနၾကပံုဘဲ ကားလမ္းမေပၚမွာ ဖင္ေလး လိမ္ေကာက္ျပီး သြားေနၾကတာ အသည္းယားမိပါရဲ႕။ လူမ်ားမွ မဟုတ္ပါဘူး သြားေနေသာ ကားမ်ားဟာလည္း အခ်က္ျပမီးကို ေခၽြတာၾကပံုရတယ္ လက္ကေလးေတြ တျပျပနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ျပီး ဟိုေက်ာ္ ဒီေက်ာ္ လုပ္ၾကတယ္။
ေျပာင္တလင္းခါေနတဲ့ လွည္းတန္းနားက တကၠသိုလ္ဝင္းၾကီးရယ္ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာကြယ္။ ေျပာင္တလင္းခါေနတဲ့ ျပည္သူ႔ဥယာဥ္ ပန္းျခံျမင္ျပန္ေတာ့လဲ အကာအကြယ္မဲ့ရွာေတာ့မယ့္ အတြဲမ်ား ကိုလဲေျပးျမင္မိျပန္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ လူေတြ အတြဲလိုက္ အျပံဳလိုက္ ၾကိဳက္သလို လမ္းကူးၾကတာကို ေနာက္ေတာ့ သေဘာေတာင္ က်လာေသးတယ္။ အေဖကေတာ့ ေျပာပါတယ္ ကားေမာင္းရတာ ကားၾကည့္ လူၾကည့္နဲ႔ ပင္ပန္းေၾကာင္းေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထားကာ ေမာင္းလာရင္းနဲ႔ အေမ့အိမ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမဟာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းေနလိုက္မလဲ ကၽြန္ေတာ္မရွိတဲ့ ဒီ ၂ႏွစ္မွာ။
ေရာက္ျပီးခဏမွာ ညေနစင္ကာပူကိုျပန္မယ့္ အြန္လိုင္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကို အျမန္ဖံုးဆက္လိုက္ရေသးတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အ၀င္အထြက္ပါဘဲ။