MrDBA Blog

ေတြ႔ခဲ့ၾကေပ ခ်စ္မိတ္ေဆြ

ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ျပီး သကာလ MZ မွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရန္ ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ အႏွီပဂိၢဳလ္မ်ားႏွင့္ အြန္လိုင္းတြင္ အတူအလုပ္တြဲလုပ္လာသည္မွာ ၁ ႏွစ္ေၾကာ္ၾကာခဲ့ျပီ ခုလို အခြင့္သာတုန္းမွာ ေတြ႔ဆံု ဂါရဝ ျပဳရေပဦးမယ္။ (ျမန္မာသတင္းစာမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားမွလူမ်ား ျမန္မာျပည္မွလူကို လာေရာက္ ေတြ႔ဆံုလွ်င္ ဂါရဝ ျပဳသည္ဟုေရး၍ ျမန္မာျပည္မွလူမ်ား ႏိုင္ငံျခားသြား၍ လူေတြ႔လွ်င္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုသည္ဟု ေရးၾကသည့္အတိုင္း)

ပထမဦးဆံုးသြားျဖစ္တာက ကိုတီြတီ၊ သူရွိရာရံုးကို အေရာက္သြားလိုက္ပါတယ္။ ရံုးခန္းအေရာက္မွာေတာ့ မႊန္ထူေနတဲ့ ေဆးလိပ္နံ႔က အရင္ဆံုးဆီးလို႔ၾကိဳပါတယ္။ ဒီလူ အေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္ပံုရေလသည္။ ေနာင္တြင္ ေမးၾကည့္ေသာအခါ တေန႔ တစ္ဗူးပံုမွန္ ေသာက္သံုးသည္ဆို၏။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လက္ေဆာင္အျဖစ္ငွာဝယ္လာေသာ ေဆးလိပ္ ၁၀ ဗူးေတာင့္အား ေပးရေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖိုရမ္အေၾကာင္း အိမ္တြင္ျပရန္ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေလးအား အမွတ္တရရွာေပးေသးသည့္ အတြက္လဲ ေက်းဇူးျပန္တင္ရျပန္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လဲ ဂ်ာနယ္ေပၚတြင္ပံုႏွိပ္ထားေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ နာမည္အား အားရပါးရၾကည့္မိေလသည္။

ထိုမွတဖန္ တစ္ရက္တြင္ ေစတန္မွ အိမ္သို႔လာကာ ေပးစရာရွိသည္ဆိို၍ ေစာင့္ရျပန္ေလသည္။ ေနာင္တစ္ေခတ္ကို ေခါင္းေဆာင္မည့္လူငယ္မ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေရေဆးပံုမေပၚသည့္ ကိုယ္ပိုင္ကားျဖင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ ၁ နာရီေနာက္က်မွ ေရာက္ေလ၏။ ဒါေတာင္ အိမ္ကိုေက်ာ္သြားေသး၍ ကၽြႏု္ပ္မွာ အိမ္ေအာက္ဆင္းေစာင့္ရျပန္ေလသည္။ MZ မွ အက္ဒမင္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ေစတန္ႏွင့္ စည္သူ အျပင္အတူပါလာသူမွာ တရုတ္တန္းမွ ဝက္သားကင္ေရာင္းေသာ တရုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္ပံုစံျဖင့္ ပုပုဝဝ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ထားေသာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ပါလာေလသည္။ ရုတ္တရက္ေတြးမိသည္မွာ ဒီေကာင္ေလးေတြ ေဘာ္ဒီဂတ္မ်ား ငွားထားသလားဟုပင္။ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းမွ ေဘာ္ဒီဂတ္ ဇတ္လမ္းအား ဗီြဒီယိုျပန္ရုိက္မည္ဟူေသာ သတင္းကို ဖတ္မိထားေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္လူမ်ားလဲ ေခတ္မွီေအာင္ ေဘာ္ဒီဂတ္ထားသလား ေတြးမိခ်င္းပါ။

သူရို႔အား အိမ္ေအာက္ရွိ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ဧည့္ခံရျပန္ေလသည္။ အႏွီ ပုပုဝဝမွာ MZ မွမင္ဘာ ကိုကီလို ဆိုသူျဖစ္ေလသည္။ သူကား သေဘာၤသားျဖစ္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ျမန္မာျပည္တြင္ပူသည္ဟု ေျပာမိမွားေခ်၍ ထိုသူမွ ေအး၍အေညာင္းေျပေသာ ေနရာကိုေခၚသြားေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းလာေသာ offer အား လွည့္ပတ္ျငင္းပယ္ရျပန္ေလ၏။ (ကေလးေတြကြယ္ရာ ေျပာလွ်င္ေတာ့ စဥ္းစားဦးမွာေပါ့)။ လဘာ္ရည္ေသာက္လွ်င္ တိုင္ကီေလာက္ခြက္ႏွင့္ေသာက္ခ်င္တယ္ေျပာဖူးေသာ ေစတန္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ တစ္ဦးတည္း လဘက္ရည္ ႏွစ္ခြက္ဆင့္ကာ ေသာက္သြားေလသည္။ ေရေသာက္သလို ဂြတ္ခနဲေသာက္ခ်င္းပါ။ ေျပာၾကေသာ စကားမ်ားထဲတြင္ သူ႕ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကလဲ ညွပ္ညွပ္ပါလာေသးသည္။ စကားၾကံဳတာနဲ႔ သူ႕ေကာင္မေလးအေၾကာင္းက ေရာက္ေရာက္လာသည္။ လူငယ္ေတြတယ္ခက္တာဘဲ။ နာရီဝက္ေလာက္ထိုင္ၾကတာမွာ သူ႕ေကာင္မေလးဖံုးကလဲ တစ္ခါလာေသးသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ MZ မွာ အက္ဒမင္မ်ား ေမာ္ေမာ္မ်ား တစ္ရက္ဆံုၾကရန္ တုိင္ပင္ၾကပါသည္။ ေတြ႔ဆံုရန္ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ ေနရာကား ျပည္လမ္း အင္းယားကန္ေဘာင္ေရွ႔ရွိ မြန္းဟုေခၚေသာ ကိတ္မုန္႔၊ ေကာ္ဖီႏွင့္ အျခားစားစရာမ်ား ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကား ညေန ၄ နာရီေတြ႔မည္ သူတို႔မွ ကၽြန္ေတာ့ကို ဝင္ေခၚမည္ဟု ေျပာၾကပါသည္။

ေတြ႔ၾကရန္ခ်ိန္းဆိုထားေသာေန႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ျမိဳ႔ထဲေရာက္ေနသျဖင့္ ဝင္မေခၚၾကရန္ႏွင့္ ဆိုင္သို႔သာ လာခဲ့မည္ဟုေျပာကာ ညေန ၄ နာရီအေရာက္ အႏွီ ေကာ္ဖီဆိုင္သို႔ အေဖ့အား လိုက္ပို႔ခိုင္းရေလသည္။ ကားမဝယ္ခင္ကတည္းက ယဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရထားေသာ၊ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား အေဖသည္ ကားဝယ္ျပီးကတည္းက စိတ္မခ်ဟုဆုိကာ တစ္ခါမွ မေမာင္းခုိင္းေပ။ ဘယ္သြားခ်င္ခ်င္ မညီးမညဴ လိုက္ပို႔ေလသည္။ အားနာ၍ ကားငွားစီးမည္ေျပာေသာ္လည္း တတြတ္တြတ္ လိုက္ပို႔ပါမည့္ အေၾကာင္းအျမဲေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့ကားအား သံုးေလးခါသာ တက္ေမာင္းဘူးေပသည္။ ျပန္ဆက္ရလွ်င္ျဖင့္ မြန္း ေကာ္ဖီဆိုင္သို႔ ညေန ၄ နာရီေရာက္သြားေသာ အခါ မည္သူမွ် မေရာက္ၾကေသးေပ။ ဖံုးထပ္ဆက္ၾကည့္ေသာ အခါ ေစတန္ သြားကိုက္ေန၍ ေဆးခန္းျပေနသည္ ေျပာပါသည္။ ခက္ကဘီ ေစာေစာစီးစီး ဘာလို႔ၾကိဳတင္ျပင္မထားသနည္း။

ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေသာအခါ လသာတြင္ေဆးခန္းျပတုန္းဆို၍ အိမ္ျပန္ ေစာင့္ရမလား စဥ္းစားေနတုန္း ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္လာေနေသာ အိတ္ဆစ္တာဆိုေသာ လူငယ္အား ေတြ႔ရေလသည္။ ထိုမွတဖန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္အတြင္း၀င္ကာ မလာေသးေသာလူမ်ားကို ေစာင့္ၾကရျပန္ေလသည္။ အြန္လိုင္းတြင္ အာသြက္ၾကသေလာက္ အျပင္တြင္ေတြ႔ေသာ အခါ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ အာေစးကပ္ထားသလိုျဖစ္ေနၾကေလသည္။ အသက္ကလဲ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ကြာၾကေသာအခါ သူကလဲ လူၾကီးကို သူငယ္ခ်င္းလို ေျပာရမွာ အားနာေနသလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သမီးရည္းစားေတြ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကသလို ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ လူစံုမွ မွာစားၾကမည္ဟု သေဘာတူျပီးသကာလ စားပြဲေျပာင္ေျပာင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၾကလွ်င္ သြားျဖဲျပၾက၊ ဟိုဟိုဒီဒီေျပာၾကႏွင့္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ရွိေသာအခါ ေကာ္ဖီမွာေသာက္ထားၾကရန္ သေဘာတူညီၾကျပန္ေလသည္။ အႏွီ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ မအိပ္ရေသးေသာပံုေပါက္ေနေသာသူငယ္မွာ အက္စ္ပရက္ဆို ဆိုေသာ ေဆးခါးၾကီးႏွင့္တူေသာ ေကာ္ေကာ္အားမွာေသာက္၍ ကၽြႏု္ပ္မွာ နဲနဲေပ်ာ့ေသာ ကာပူခ်ီႏို အမည္ရေသာ ေကာ္ေကာ္အား မွာေသာက္ရေလသည္။

ခဏေနေသာ္ မဂၤလာဒံုအေျခစိုက္ အက္ဒမင္ျဖစ္ေသာ ကိုပီဇီ ဆိုသူေရာက္လာေလ၏။ မိသားစုလိုက္ခ်ီတက္လာေလသည္။ ရႊန္းရႊန္းဟု အမည္ရေသာ အင္မတန္သြက္ေသာ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ပါလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စကားေျပာရတာအလွ်င္မျပတ္ရွိၾကေလသည္။ လူၾကီးအခ်င္းခ်င္း ေျပာၾက ကေလးကိုေျပာၾကႏွင့္ရွိၾကေလသည္။ အႏွီကေလးႏွင့္ စကားေျပာရင္း ကေလးမွာ သူ႕ရွိပစၥည္းေလးမ်ား တစ္ခုျပီးတစ္ခုျပေလရာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားၾကမခံ သူႏွင့္အျပိဳင္ၾကြားရေလသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာပါေခ် ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခ်ာက္ၾကရေလေတာ့သည္ ကေလးမေလးမွ ေနာက္ဆံုးအႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းသြားသည္မွာ ေဘးရွိသူ႔အေမအား လက္ညိွဳးထိုး၍ မီးမီးရဲ႕ ခ်ိဳခ်ိဳႏို႔ကဒီအထဲမွာဟု ေျပာေသာအခါ ေမာင္ဒီဘီ ဟိုက္ကနဲျဖစ္၍ ဆက္မျပိဳင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို ကေလးအေမအား အားပင္နာရေပေသးသည္။ ကိုပီဇီမွာေတာ့ သူ႔သမီးအသြက္ကေလးအား တဟားဟားႏွင့္ သေဘာအေတာ္က်ေနေလသည္။ ထိုလူသည္ သူမ်ားအားလဲ အကြက္တက်ခိုင္းတတ္ပံုရေလသည္။ စင္ကာပူမွ ေခတၱ အလည္ျပန္လာေသာ ကၽြႏု္ပ္အားလည္း အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္း မေကာင္းဟူေသာ အေၾကာင္းျပကာ သူတာဝန္ယူ တည္ေဆာက္ ထိမ္းသိမ္းေပးေနေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဝက္ဘ္ဆိုက္ တစ္ခုအတြက္ MP3 တရားေတာ္မ်ား ဆာဗာေပၚေရာက္ေအာင္ တင္ခိုင္းရန္အလို႔ငွာ စီဒီခ်ပ္ အျပား ၂၀ ေလာက္သယ္လာေလသည္။

အႏွီလင္မယားမွာ ဘာေကၽြးေကၽြးမစားေသာေၾကာင့္ ေကာ္ေကာ္တစ္ခြက္ႏွင့္ အေအးတစ္ခြက္အား မနဲတိုက္ေကၽြးလိုက္ရေပသည္။ ေစတန္တို႔ႏွင့္ကြာပံုေျပာပါတယ္။ ခ်ိန္းထားေသာအခ်ိန္ထက္ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၂ နာရီတိတိေနာက္က်ျပီးသကာလ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရပါေသာ ဘုဒ္အက္ဒမင္ၾကီး ေစတန္ႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား ေရာက္လာၾကေလသည္။(တကယ္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲပါ) သြားေဆးခန္းျပေနတာရယ္ ကိုတီြတီကို သြားေခၚေနတာရယ္ စသျဖင့္ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုျပကာ လွည့္ပတ္ေျပာၾကေလသည္။ ေစတန္တို႔ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ မဂၤလာဒံုအထိ ျပန္ရမည္ျဖစ္ေသာ ကိုပီဇီတို႔ မိသားစု ျပန္ၾကေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္တို႔လဲ ထိုမွစ၍ ေၾကးအိုးမ်ား ဂ်ပန္အာလူးကပ္တလိပ္ဆိုေသာဟာမ်ား မွာစားၾက၍ စကားမ်ား ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေျပာျဖစ္ၾကေလသည္။ စင္ကာပူမွဝယ္လာေသာ အင္မတန္ အဖိုးၾကီးလွေသာ ေသာ့ခ်ိတ္မ်ားကိုလဲ လက္ေဆာင္အျဖစ္ကၽြႏု္ပ္မွ ေပးရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွ မိတ္ေဆြမ်ားလာပါက အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံမွ လူမ်ားက ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကတာေတြ႔ဘူးသည္၊ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေကၽြးေနရသည္။ သိတ္ေတာ့ မမိုက္ေပ။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားျဖစ္ေန၍ ဝင္ေငြရေသာ အလုပ္လဲ မရွိၾကသူမ်ား ျဖစ္ရကား ေဘြမယူပါေခ်။ ေကၽြးရသည္မွာ ေပ်ာ္ဖို႔ပင္ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ တစ္ခုဘဲ ဒုကၡေရာက္ရပါသည္။ ေဈးႏႈန္းမ်ားကို မမွန္းတတ္၍ အျပင္တြင္ ပိုက္ပိုက္သံုးရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္တြင္ပါလာေသာ ေငြေၾကးႏွင့္ေလာက္မည္ မေလာက္မည္ကို ရင္ထိတ္ရျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္စ မနက္က ပိုက္ပိုက္ တစ္ေထာင္ကိုင္ျပီး ဂ်ာနယ္ဝယ္မယ္ လဘက္ရည္ဝယ္မယ္ဆိုျပီး အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားတာ ဂ်ာနယ္ဆိုင္မွာ ဖတ္ခ်င္တာေတြေတာင္ အကုန္မရလိုက္ပါဘူး ႏွစ္ေစာင္ထဲရျပီး တစ္ေထာင္ကုန္သြားလို႔ လဘက္ရည္ပါ မေသာက္လိုက္ရဘဲ အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေဈးၾကီးလိုက္တာဗ်ာ။

စားေသာက္ျပီးၾကေသာ အခါ ညေန ၇ နာရီရွိေနျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အသီးသီးႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ၾကေလေတာ့သည္။ ေစတန္တို႔မွာ ျမိဳ႕ထဲျပန္ၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အား လိုက္ပို႔ေပးၾကေလသည္။ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ေတြ႔ဆံုပြဲျဖစ္ပါသည္။ မေတြ႔ျဖစ္လိုက္ေသာ ညမီးအိမ္ႏွင့္ ကိုတီြတီအား ဒီစာမ်ားဖတ္၍ သေရက် ၾကပါေလ။

တျခားဖတ္ရန္။

ကိုဒီဘီေအ၊ အိတ္ဇစ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္