Category: ကျွန်တော့် အကြောင်း
သံုးႏွစ္တာ
တေန႔ကဆိုလွ်င္ စင္ကာပူေရာက္တာ သံုးႏွစ္ျပည့္သြားျပီျဖစ္သည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ အေဟာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားရင္း အမွတ္တရ ေရးထားလိုက္ခ်င္တာနဲ႔ ေရးေနတာ စိတ္မရႊင္တာနဲ႔ အျပီးမသတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ခုေတာ့လဲ အားလံုးဟာ ေနသားတစ္က်ျဖစ္လို႔ေနပါလား။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္ကေပါ့ ထံုးစံအတိုင္း အိုင္စီတီပတ္ခ္ထဲက ေဘာ္ဒါေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ စင္ကာပူထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ကုန္ၾကျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြလဲ စိတ္ပါလာတာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီတစ္ေလာက စင္ကာပူသြားေရးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ စလုပ္ေတာ့တယ္။ ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို စာနဲ႔ဆက္သြယ္ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ ျဖည့္တင္းစရာရွိတာေတြ ျဖည့္တင္းဖို႔လုပ္ရတယ္။
အလုပ္အတူတူလုပ္ၾကတဲ့ ညီတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူလာမယ္ဆိုျပီး စီစဥ္ၾကတယ္။ သူ႕မိဘမ်ားက ကိုဒီဘီနဲ႔ဆို သူ႕သားေလး စိတ္ခ်ပါတယ္ဆိုျပီး အပ္ေနလို႔ တစ္ပါတည္း သြားၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတာေပါ့။ သူ႕မွာက ပီအာအသိရွိေတာ့ ေခၚစာကို သူကစီစဥ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စင္ကာပူေရာက္ရင္ေနဖို႔အတြက္ အခန္းၾကိဳငွားတာကို လုပ္ရတယ္။ လမ္းထဲက အသိိတစ္ေယာက္ဆက္သြယ္ေပးမႈနဲ႔ ကလီမင္တီအရပ္မွာရွိတဲ့ ဗမာအိမ္တစ္အိမ္မွာေနဖို႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ အခန္းတစ္ခန္းငွားျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႔ယာနဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္။ ညညဆို သူကတစ္ေတာင္နဲ႔တြက္လို႔ အိပ္ေရးခဏခဏပ်က္ရတယ္။ သူကေတာ့မသိပါဘူး။ မင္းမိန္းမရရင္ေတာ့ ဒုကၡဘဲလို႔ေျပာေတာ့ ျပံဳးျဖီးျဖီးလုပ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလာခင္က အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေတြယူခဲ့ဖို႔ ညႊန္ၾကားထားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေစာင္ပါတယ္၊ ေခါင္းအံုးပါတယ္၊ ထမင္းစားပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္စီပါတယ္၊ ဇြန္းခရင္းတစ္စံုပါတယ္၊ ဆပ္ျပာတံုးကစလို႔ ေရာက္ရင္စားဖို႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္အထိပါ ပါခဲ့ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုျပီးေတာ့ ရန္ကုန္က နာမည္ၾကီး စိန္ေရႊဆိုတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေန ဆုတစ္စံုစီလဲ ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ (ခုထိ ထုပ္မဝတ္ရေသးဘူး။ ပူလြန္းလို႔။) ေဒၚလာေတြ ေလဆိပ္အထြက္မွာ စကင္ဖတ္ရင္ မျမင္ေအာင္ဆိုျပီီးေတာ့ ကာဘြန္စကၠဴနဲ႔ပါတ္ဆိုလို႔ ပါတ္လာခဲ့ရေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခား သြားပါတယ္ဆိုမွ ေဒၚလာတစ္ျပားမွ မပါဘူးဆိုျပီး ေျပာထြက္လာရတာ တယ္ေတာ့ မနိပ္ပါဘူး။ အေဖကလဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သံုးလို႔ရေအာင္ဆိုျပီး စာအိပ္တစ္လံုးမွာ သူမ်ားကို လူၾကံဳစာပါးသလိုလိုနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ေသးတာမွာ ေလဆိပ္အထဲေရာက္ေတာ့ မိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဖမ္းမယ္ဆီးမယ္လုပ္ေနတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုေနတဲ့ဗမာပိုက္ဆံ တစ္ေသာင္းကယ္မွဘဲ လြတ္ေတာ့တယ္။
ေလဆိပ္မွာ ပစၥည္းေတြခ်ိန္ေတာ့ ေပါင္ပိုေတြမ်ားေနလို႔ အနားက ပစၥည္းနဲတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အကူသယ္ခိုင္းရေသးတယ္။ အလကားလား ဘယ္ရပါ့မလဲ ေလးေသာင္းေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွဘဲ စိတ္တစ္ခ်မ္းေအးႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚလား ေကၽြးတာစားျပီး ႏွပ္မေနအားပါဘူး။ ဟိုဘက္ေရာက္ရင္ ေနထိုင္ခြင့္ တစ္လရပါေစေၾကာင္း ဆုေခၽြေတာင္းျပီး ေခၽြးေတြေတာင္ ျပန္လို႔။ ေၾကာက္မယ့္သာ ေၾကာက္ေနတာ၊ ေရာက္ေတာ့လဲ အားလံုးေခ်ာလို႔။ ရက္သံုးဆယ္တံုးကေလး ထုေပးလိုက္မွဘဲ စိတ္ေအးေတာ့တယ္။