အေပ်ာ္စီး
ဒီမွာအလုပ္ေတြပင္ပန္းၾကေတာ့ လူေတြကစိတ္ေျဖရာ အေပ်ာ္ခရီးေလးေတြထြက္ၾကတယ္၊ တေန႔တာ ေလွ်ာက္လည္တာတို႔ ကမ္းေျခမွာသြားထိုင္ၾကတာတို႔ စတာေတြလုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔လဲ ပူလာအူဘင္ဆိုတဲ့ ကၽြန္းကိုသြားျပီး ေတာလမ္းေလးမွာ စက္ဘီးစီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ဒီလိုဘဲစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးအေပ်ာ္စီးၾကတာေလးေတြရွိတတ္ၾကသည္။ ငယ္ငယ္ကဆိုလွ်င္ ညေနတိုင္ စက္ဘီးကေလးထုတ္ျပီး ရပ္ကြက္ကို ဘယ္ႏွစ္ပတ္မွန္းမသိေအာင္ စီးသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါသည့္ အခါလည္းရွိသလို ရံဖန္ရံခါလည္း ကိုယ့္စိတ္ကူးေလးနဲ႔ကိုယ္စီးသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ျပီး အစီးေကာင္းလို႔ အစအေနာက္သန္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ေရွ႕ဘီးစမုတ္တိုင္ေတြၾကားထဲ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းပစ္ထည့္လိုက္လို႔ ဟတ္ထိုးျဖစ္သြားဖူးေသးသည္။ ငယ္ငယ္က မိဘမ်ားအလုပ္ရွိရာ သာယာဝတီ ပန္းကန္စက္မွာေနေတာ့ တခါတေလလဲ ရန္ကုန္-ျပည္ ကားလမ္းေပၚထြက္စီးတတ္ေသးသည္။ ျမိဳ႔ေပၚကလူေတြ ညေနဆို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကုိ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ထြက္ၾကသလို မိန္းခေလးမ်ား ညေနတိုင္ စာအုပ္ဆိုင္ ကက္ဆက္ေခြအငွားဆုိင္ေတြကို ထြက္ၾကသလိုေပါ့။ ဒါမ်ိဳးေတြက နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြဘဲ ခံစားႏိုင္ၾကမယ္ထင္တယ္။ တျခားနယ္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့လဲ ညေနတိုင္လွ်င္ ခ်စ္ခ်စ္ကို စက္ဘီးေပၚတင္ကာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလညွင္းခံထြက္တတ္ေသးသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ေပၚကလူေတြ ဒါမ်ိဳးမရႏိုင္။ (မန္းေလးမွာေတာ့ ရႏိုင္သည္ လူပ်ိဳၾကီးလာျငင္းမွာစိုးလို႔ ၾကိဳေျပာထားရတယ္။)
နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာ ညေနတိုင္ အဲဒီလိုစက္ဘီးစီး ထြက္ၾကျပီဆိုရင္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ား ထြက္လာလို႔ကေတာ့ စက္ဘီးေလးစီးျပီး လိုက္စကားေျပာၾကတာေလးေတြကလဲ ညေနေစာင္းမ်ားတြင္မွ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီးစီးတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ျမိဳ႕ေပၚမွာေနတာမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္စက္ရံုဝင္းထဲက အိမ္ယာေတြရွိရာ ရပ္ကြက္ထဲစီးလွ်င္စီး မစီးလွ်င္ရန္ကုန္-ျပည္ ကားလမ္းေပၚ အစီးထြက္ရသည္။ ညေနေစာင္း ေလညင္းခံရင္း စက္ဘီးစီးရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္။ (ညက်လွ်င္ေတာ့ စာက်က္ရင္းငိုက္ေတာ့သည္။) ရန္ကုန္က တတ္ႏိုင္သူမ်ားၾကေတာ့ ညေနေစာင္းလွ်င္ ကန္ေတာ္ၾကီးေစာင္း ကားပတ္ေမာင္းတာတို႔ သန္လ်င္တံတားဘက္ ကားေမာင္းထြက္ၾကတာတို႔လုပ္ၾကသည္။
တခ်ိဳ႔မ်ားၾကေတာ့လဲ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ ညေနေစာင္းလွ်င္ သေဘာၤစီးကာ ေလညင္းခံၾကသည္။ ဟိုးအရင္ေခတ္ကေတာ့ သန္လ်င္ကိုဘုရားဖူးသြားရင္းနဲ႔ သေဘာၤစီးလို႔ရေသးသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြဘာေတြထဲမွာေတာင္ သေဘာၤစီးရင္း စင္ေယာ္အစာေကၽြးတာတို႔ကို ထည့္ရိုက္လိုက္ရမွ ေခတ္မွီသည္။ ခုေခတ္ၾကေတာ့ တိုက္ၾကီး(ဥတို)ဘက္မွာရွိတဲ့ သဘာဝစိုက္ခင္းလား အဲဒီဘက္ကုိ ေလွစီးဖို႔သြားၾကသည္တဲ့။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပဲခူးဘက္မွာရွိတဲ့ မိုးယြန္းၾကီးအင္းထင္တယ္ အဲဒီဘက္ကိုလဲ သြားလို႔ေလွအေပ်ာ္စီးကာ ေဆာင္းခိုငွက္ေတြ ၾကည့္လို႔ရေသးသည္။ ျမန္မာMTVေတြထဲ ေတြ႔ဖူးလို႔ပါ။ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး။ ကေလးဘဝတုန္းက ရန္ကုန္အလည္လာရင္ အမ်ိဳးေတြအိမ္မွာတည္းတဲ့အခါ သူတို႔ကိစၥရွိလို႔ အျပင္သြားစရာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲလိုက္တယ္။ ကားေလွ်ာက္စီးရလို႔ေလ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ သူတို႔သြားတဲ့ေနရာေလးေတြ လိုက္ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့။
ခုေတာ့စင္ကာပူေရာက္လို႔ေနသည္။ ေဟာ သူတို႔ကျမစ္လို႔ေခၚတဲ့ ေျမာင္းသာသာ ေခ်ာင္းကေလးထဲမွာ ေမာ္ေတာ္စီးမလား၊ အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို အေပၚထပ္ကေနစီးျပီး စင္ကာပူရဲ႕ အလွကို လိုက္ၾကည့္မလား။ ဆင္တိုဆာသြားရင္း ေကာင္းကင္ၾကိဳးကေနသြားတဲ့ ကားစီးမလား။ ခုေနမ်ားတတ္ႏိုင္ရင္ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ ရဟတ္လိုဟာၾကီးစီးမလား။ အပ်င္းေျပ အေပ်ာ္စီးေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတြထဲကမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြတို႔ ဓါတ္ေလွခါးကို အေပ်ာ္စီးဖူးၾကပါသလား။ မယံုမရွိပါႏွင့္ အေပ်ာ္စီးစရာ အလြန္ေပါေသာ စင္ကာပူတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဓါတ္ေလွခါးကို အေပ်ာ္စီးခဲ့ဖူးေလသည္ဆိုပါက အသင္စာဖတ္သူ ရယ္ေနမွာေသခ်ာပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ကျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းကေလးျပီးကာစ၊ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာကုပၼဏီတြင္ လုပ္ကိုင္ေနရင္း လစာကလဲ အဲဒီတုန္းက ဆီဒိုးနားေဟာ္တယ္ၾကီးေဆာက္ေနစ ကိုယ္နဲ႔အတူတူေက်ာင္းျပီးတဲ့လူေတြ အဲဒီမွာဝင္လုပ္တာေတာင္ အဲဒီေခတ္က လစာ ၂ေသာင္းေလာက္ရေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကကြန္ပ်ဴတာကုပၼဏီမွာ လစာ၆၀၀၀ နဲ႔စလုပ္တယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္တာလုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ေနတုန္း စင္ကာပူက သေဘာၤက်င္းၾကီးတစ္ခုက ရန္ကုန္မွာလူလာရွာတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာေတြ လိုေနတယ္ဆိုလို႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရင္ေကာင္းမလား စိတ္ပါသြားျပီး အင္တာဗ်ဴးလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေရာက္လာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။
ေနရတာကေတာ့ Bukit Batok ဘက္မွာ အလုပ္ကေန သူ႔ဝန္ထမ္းေတြကိုထားတဲ့ အိမ္ယာအၾကီးၾကီးရွိတယ္။ လံုျခံဳေရးေတြနဲ႔ ဘီယာအရက္ အထဲသြင္းလို႔မရဘူး။ ည၁၂ ေက်ာ္ရင္ အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ အျပင္ကသူစိမ္းကို အလည္ေခၚလို႔မရဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ေနရတာ ေနာက္တစ္ခန္းမွာ လူက ၆ေယာက္ေလာက္ေနရတာဆိုေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္တယ္လို႔ခံစားရတယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္ကိုဖံုးေတြဘာေတြဆက္ခ်င္ရင္လဲ ကဒ္ကေလးေတြဝယ္ျပီး လမ္းေဘးဖံုးကေနဆက္ရတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက SterHub ကစျပီးတည္ေထာင္တုန္းရွိေသးတယ္။ ဆင္တဲလ္တစ္ခုဘဲရွိေသးတယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္ေတြကလဲ ဖံုးကိုမကိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆက္စရာလဲမရွိမဟုတ္လား။
ရန္ကုန္ကိုဖံုးဆက္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္အိမ္ယာထဲ ေအာက္ထပ္ေတြမွာရွိတဲ့ ကဒ္ဖုန္းေလးေတြမွာ သြားသြားေျပာရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုလားေတြ တရုတ္ေတြေျပာေျပာေနတာနဲ႔ ဖုန္းေတြက မအားတာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ပံုမွန္ခ်ိန္းထားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ရန္ကုန္ကလူေတြ ဖုန္းေစာင့္ရတာ မၾကာရေလေအာင္ အခ်ိန္ကိုက္ဖုန္းေခၚႏိုင္ဖို႔လိုတယ္ေလ။ အဲဒါဆိုကိုယ့္အိမ္ယာထဲမွာ ဖုန္းေတြမအားေတာ့ဘူးဆို အျပင္ဘက္ထြက္ျပီး ရပ္ကြက္ထဲအိမ္ယာေတြေအာက္မွာရွိတဲ့ ဖုန္းအိမ္ေလးေတြဆီေျပးရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လူေတြကလဲ လစာကမ်ားမ်ားရတာလဲမဟုတ္၊ တပါတ္မွာ ၇ရက္လံုးလုပ္ပါမွ လစာေလး၁၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ထြက္တာဆိုေတာ့ နားရက္ကိုမရွိသေလာက္ဘဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက တစ္လကို ေငြလႊဲႏႈန္း ၂၀၀က်ပ္ ရတယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့လဗ်။ ဆိုေတာ့ ဖုန္းေတြဘာေတြဆက္ျပီးရင္ အိမ္ကိုလဲမျပန္ခ်င္ေသးရင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္သေဘာေပါ့ အဲဒီမွာေတြ႔တာဘဲ။ ဓါတ္ေလွကားဗ်ာ သိပ္စီးၾကည့္ခ်င္တာဘဲ။ ရန္ကုန္မွာကလဲ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာေလာက္သာ စီးႏိုင္တာဆိုေတာ့ ဒီကဓါတ္ေလွကားေတြျမင္ရင္ စီးၾကည့္ခ်င္တာ တားလို႔မရဘူး။ စက္ေလွကားနဲ႔မတူဘူးဗ်။ စက္ေလွကားကေတာ့ ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္တို႔ ျမိဳ႕ထဲထြက္လည္ျဖစ္ရင္တို႔မွာ ရထားဘူတာတို႔မွာ စီးႏိုင္တာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔တစ္ရက္ လူရွင္းတုန္း ဓါတ္ေလွကားထဲဝင္ျပီး စီးၾကည့္ဖို႔ျပင္ေတာ့တာဘဲ။
အထပ္ေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ျမင့္တယ္ဗ် အထပ္၂၀တို႔ အထပ္၃၀တို႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္စီးလို႔ေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အျမန္တက္ၾကတာဆိုေတာ့ အိုဘာေျပာေကာင္းမလဲ သိမ့္ခနဲ႔ေအးခနဲနဲ႔ အေပၚေရာက္သြားတာဘဲ။ အေပၚေရာက္ရင္ မေယာင္မလည္နဲ႔ ဝရန္တာကေနလဲ ေအာက္ငံု႕ၾကည့္ေသးတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အပ်င္းေျပ စိတ္လက္ၾကည္ႏူးစရာေလးပါဘဲ။ အဲဒါစီးလို႔အားရရင္္ အိမ္ျပန္အိပ္တာဘဲ။ ခုေနမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ မေတာ္အိမ္ေတြထဲက မသကာၤလို႔ဆိိုျပီး ရဲလွမ္းေခၚလိုက္ရင္ တစ္ဒုကၡ။ ခုေတာ့လဲ ဓါတ္ေလွကား အမုန္းစီးရလြန္းလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ၁၁ထပ္ကို ဒီအတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္တက္လိုက္ေသးတယ္။ က်မ္းမာေရးဆိုျပီးေတာ့။ လူေတြဟာ ကိုယ္စိတ္ေက်နပ္တာလုပ္ေနရရင္ စိတ္ေတာ့ခ်မ္းသာေနၾကတာပါဘဲေနာ္။
ေနာက္ဆက္တြဲ။ ။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ေလာက္ၾကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့တာနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္လာျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္၊ အရင္ကြန္ပ်ဴတာကုပၼဏီမွာဘဲျပန္လုပ္ရင္း ကိုယ္စိတ္ေပ်ာ္ရာအလုပ္မွာဘဲ ျပန္ေဇာက္ခ်ခဲ့ပါတယ္။