ထမင္းမစား ဟင္းမစား
မေန႔ညကေစာေစာအိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ဒီေန႔လုပ္စရာရွိတဲ့အထဲက မသိတာေလးတစ္ခုကို ၾကိဳးစားရွာေဖြေနတာရယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာရယ္နဲ႔ လူက ၁၂ နာရီေက်ာ္မွအိပ္ျဖစ္တယ္။ မနက္ကိုေစာေစာလာဖို႔ အဖြဲ႔ကိုမွာထားတယ္ေလ။ ေက်ာင္းေတြက ၈ နာရီမွာစျပီး အသက္ဝင္မွာျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က မနက္ ၇နာရီကတည္းက ရံုးမွာျပင္ဆင္ၾကဖို႔ မေန႔ကေျပာလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔နာရီကိုမနက္ ၅နာရီခြဲမွာခ်ိန္လိုက္တယ္။ ေရွ႕ကပို႔စ္မွာေရးခဲ့သလိုဘဲ ဘုရားရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ဳိးေတာ့ရြတ္ဖတ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားရတာပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကအဲဒါဘဲဗ်။ အျမဲစိုးရိမ္တတ္တယ္။ အဆင္မေျပမွာကိုေတြးေတြးပူတတ္တယ္။ ရံုးမွာလဲဌာနမန္ေနဂ်ာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာမွာၾကားထားတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ကိုင္ၾကဖို႔။ ငါတို႔ရဲ႕ Reputation ကိုထိမ္းသိမ္းဖို႔လိုေၾကာင္း ဆိုတာၾကီးထည့္ေျပာလိုက္ေတာ့၊ စကားလံုးအၾကီးၾကီးကို ထမ္းထားလိုက္ရသလိုျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာဘဲ ေတြးေတြးျပီးစိုးရိမ္လာတာပါဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ မ်က္စိမိွတ္သြားျပီးခဏအၾကာမွာ နာရီကက်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္နဲ႔ ျမည္လာတယ္။ မၾကာလိုက္သလိုဘဲ တကယ္ဆိုအခ်ိန္ဆြဲထားခ်င္တာ။ ေရခ်ိဳးတယ္ အိမ္သာတက္တယ္၊ ဘုရားရွိခိုးတယ္၊ ပုတီးစိတ္တယ္၊ ေမတၱာပို႔အမွ်ေဝျပီးေတာ့ ၆နာရီခြဲသြားျပီ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးနဲ႔ တြဲဖက္စားျပီးတဲ့အခါမယ္ အလွည့္က်ေတာ့ မႏြဲ႔စတမ္းကြဆိုျပီး အားတင္းကာ ကားဂိတ္ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကားဂိတ္နားက ကြက္လပ္က်ယ္က်ယ္မွာေတာ့ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြဟာ အီေညာင္ေညာင္တီးလံုး ေလးဖင့္ဖင့္ၾကီးေတြဖြင့္ျပီးေတာ့ ၾကည့္ေနမိရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ့္ အားကစားတစ္ခုကို ေျဖးေျဖးမွန္မွန္လုပ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီတီးလံုးကို မၾကိဳက္ဖူး။ စင္ကာပူေရာက္စက အလုပ္လာရွာေတာ့ ငွားေနတဲ့အိမ္ရဲ႕ေအာက္မွာ Community Centre ရွိတယ္။မနက္မနက္ဆိုရင္ အဲဒီတီးလံုးသံၾကားရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ေကာင္းေနခ်ိန္ တီးလံုးသံနဲ႔ႏိုးတယ္၊ ႏိုးရင္သတိရသြားတာက ငါအလုပ္သြားရေတာ့မွာပါလားဆိုျပီး ေၾကာက္ေနတယ္။ အလုပ္လုပ္စက ေတာ္ေတာ္ရုန္းကန္ေနရတာဆိုေတာ့ ရံုးသြားရမွာဆို သိပ္ေၾကာက္တယ္။ (ခုေတာ့လဲ သံုးႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ျပီ)
မိုးလင္းအဖြင့္မွာကတည္းက မၾကိဳက္တဲ့တီးလံုးနဲ႔စေနျပီဆိုျပီေတာ့ အယူေတာ္မဂၤလာကိုယ့္ဘာသာဖြင့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဆက္ၾကည့္တယ္။ ကားဂိတ္နားေရာက္ေတာ့ ရထားေပၚက မိသားစုတစ္စု ကားဂိတ္ကိုေျပးလာၾကတယ္၊ သူတုိ႔စီးခ်င္တဲ့ကားကေရာက္ေနတယ္။ လူေတြကတက္ျပီးစျပဳေနျပီ သူတို႔မမွီလိုက္ရင္ အနည္းဆံုး ၁၀ မိနစ္ထပ္ေစာင့္ရမယ္။ ရန္ကုန္ကကားသမားေတြလိုမဟုတ္ပါဘူး လူတက္လို႔ျပီးျပီဆိုတာနဲ႔ ကားကဘီးစလွိမ့္ပါတယ္။ မွတ္တိုင္ဧရိယာေက်ာ္သြားျပီဆိုတာနဲ႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျပးလာေနေန မရပ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတေလတစ္ခ်ိဳ႕မ်ား ကားကမွတ္တိုင္ကခြာေနေပမယ့္ လမ္းမေပၚတက္လို႔မရေသးေတာ့ ကားတံခါးကိုသြားပုတ္ျပီး တက္လိုေၾကာင္းအရိပ္အေယာင္ျပေသာ္လည္း ကားသမားက တံခါးဖြင့္ေပးမည္မဟုတ္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီမိသားစု ကားမမွီလိုက္ပါဘူး။ အဆင္မေျပျပန္ဘူးေပါ့ ေတြးလိုက္မိျပန္ျပီ။ (ရန္ကုန္မွာတုန္းက နကၡတၱဖတ္တဲ့ အက်ိဳးေတြေပါ့)
ကိုယ့္ကားေရာက္လာေတာ့ လိုက္စီးသြားလိုက္တယ္ ၇ နာရီစြန္းစြန္းမွာရံုးေရာက္သြားတယ္။ စိတ္ထဲသတိရလိုက္တာက ကိုယ့္ကဒ္ကတံခါးဖြင့္လို႔ရပါ့မလားလို႔။ တစ္ခါသား ည ၈နာရီေလာက္ ေရေသာက္စရာကုန္သြားလို႔ ေရဗူးေရသြားျဖည့္တာ ျပန္ဝင္ေတာ့ Invalid Time Zone ဆိုျပီး ကိုယ့္ဝန္ထမ္းကဒ္ကို အျဖတ္မခံေတာ့လို႔ အကုန္ထားခဲ့ျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရပါေရာလား။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲက်န္ေတာ့တာေလ။ ရံုးအဝင္မွာ ေရွ႕ကလူတစ္ေယာက္ဖြင့္သြားလို႔ ျပန္ပိတ္လုဆဲဆဲတခါးကုိ အသာဆက္တြန္းဖြင့္ျပီးဝင္လာခဲ့တယ္။ အဖြဲ႔ထဲကတစ္ေယာက္လဲေရာက္ေနျပီ။ ဘယ္လိုဖြင့္ဝင္လဲမေမးလိုက္ရဘူး။ စက္ေတြဖြင့္ ခဏထိုင္ျပီး ေရဗူးေရသြားထည့္မလို႔လုပ္ရင္းစဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ထြက္ျပီးရင္ ျပန္ဝင္လို႔ရပါ့မလားလို႔။ ဒါနဲ႔စမ္းၾကည့္မယ္ကြာဆိုျပီး ေရဗူးေလးကိုင္ထြက္လိုက္တယ္။ ျပီးကဒ္နဲ႔ဖြင့္ၾကည့္တယ္မရဘူး။ ဟိုက္နာျပီ ဘယ္ေတာ့မွရမွာလဲ ေတြးပူသြားတယ္။ ၈နာရီေတာ့ထန္ကုန္ပါပဲေလဆိုျပီး ေရသြားထည့္လိုက္တယ္။ ျပန္လာတယ္ ၇နာရီခြဲမွ တခါးဖြင့္လို႔ရသြားတယ္။ ငါ့ကိုေတာ့ ေႏွာက္ေနျပီဆိုျပီး ေတြးမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၈နာရီနားနီးလာေတာ့ လူေတြစံုလာျပီ။ ကုပၼဏီနက္ဝပ္က အျပင္ကိုတိုက္ရိုက္ခ်ိတ္လို႔မရတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြရဲ႕Database Server ေတြကိုခ်ိတ္ဖို႔ ဝါယာလက္ကြန္နက္ရွင္းေတြတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ Hot Line ေခၚလို႔ရေအာင္ဆိုျပီ SingTel Hi Card ေလးေတြေပးထားတာရွိတာနဲ႔ အဲဒီ SIM Card ကိုကိုယ့္ဖုန္းမွာလဲတပ္ရတယ္။ ၈နာရီမွာစျပီးေခၚျပီ ေက်ာင္းတစ္ခုက။ ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားတဲ့ေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီေနရာမွာဒိတ္ေအာက္ေနတဲ့ အျဖစ္ကေလးတစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ဒီေလာက္နည္းပညာထြန္းကားေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ အရာရာသံုးႏိုင္တယ္လို႔ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ MOE ကေအာင္စာရင္းအၾကမ္းထုပ္ေပးတဲ့ေနရာမယ္ Text File ကို Diskette နဲ႔ေက်ာင္းေတြကို ပို႔ပါသတဲ့ေလ။ ေက်ာင္းေတြကမွာ အဲဒီ Diskette မွာပါတဲ့ဖိုင္ကို ကြန္ပ်ဳဳတာစနစ္ထဲကို ထည့္ရမွာေပါ့။ အေတြ႔အၾကံဳအရ အဲဒီဖိုင္မွာ ႏွစ္စဥ္အခက္အခဲရွိတယ္ဆိုဘဲ။ Special Character တစ္ခုခုပါလာလို႔ စနစ္ကဖတ္လို႔မရလိုက္တာတို႔ စနစ္ထဲမဝင္သြားတာတို႔ျဖစ္ေနၾကဆိုဘဲဗ်။ ခုေတာ့အဲဒီလိုဟာမျဖစ္ပါဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အေတြ႔အၾကံဳရေအာင္ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ အနားသြားေလ့လာတာေပါ့။
ခဏေနေတာ့ ေနာက္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကဖုန္းဝင္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ စျပီးလွႈပ္ရွားေနျပီ။ အဖြဲ႔ထဲကစီနီယာႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းကုန္ၾကျပီ။ ဟိုေဒတာစစ္ျပီးျပီလား ဒီဟာေတြဖ်က္ျပီးျပီလား သတိေတြေပးကုန္ၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လား ခုထိေငါင္ေငါင္ေလးထိုင္ေနရတုန္းဘဲ။ ညကအျပီးမသတ္ခဲ့ရတဲ့ ရီပို႔တစ္ခုကို ဆက္ေရးေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလက္မအားလို႔ တျခားဝက္ဘ္ဆိုက္က တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၾကည့္စရာလိုလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းလွမ္းေခၚျပီး ဘယ္ဆိုဒ္က ဘာေဒတာၾကည့္ေပးစမ္းပါနဲ႔ နဲနဲကူေပးရတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလဲ ေဒတာေတြတစ္ျပံဳၾကီးကိုင္ဘူးပါတယ္။ မေၾကာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကုိယ္ကစနစ္ကို ကၽြမ္းေနတာကိုး။ ခုကေတာ့ ကိုယ္ကဝင္တာလပိုင္းဘဲရွိေသးေတာ့ သူတို႔လိုေတာ့ ဘယ္ေနရာဘာရွိတယ္ အကုန္မသိေသးေတာ့ ေႏွးဖင့္မွာေၾကာက္တာပါ။ ၉ နာရီမွာနဲနဲတည္ျငိမ္လာျပီ။ GCE A-Level Result ကိုကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္ၾကည့္လို႔ရေနျပီ။ ၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းကို သူမ်ားထက္အရင္ၾကည့္ရသလိုေနမွာေပါ့ေနာ္။ အဲဒီလိုဘဲခံစားမိပါတယ္။ သူတို႔လဲကၽြန္ေတာ္တို႔လိုဘဲဗ်။ ေအာင္စာရင္းၾကည့္ျပီး ဘယ္ေက်ာင္းကေတာ့ ဂရိတ္ေအ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဘီဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ဒီေက်ာင္းကေတာ့ ေအေတာင္မပါဘူးဘာညာနဲ႔ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၁၀နာရီျမန္ျမန္ထိုးပါေစဘဲဆုေတာင္းေနပါတယ္။ ၁၀နာရီေက်ာ္ရင္ အကုန္ျပင္ဆင္ျပီးျပီဆိုေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေလ။ စိုးရိမ္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့နဲနဲသံသယျဖစ္ေနျပီ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုဘဲေပါ့။ ဒီေလာက္ေတာ့ ကံေကာင္းပါ့မလားေပါ့ေလ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္လဲေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈတ္ေနၾကျပီ။ ကုိယ္လဲသူတို႔လက္မအားလို႔ မလုပ္ႏိုင္တာေလးေတြ လိုက္ကူေပးေနတယ္။ ေလ့လာရင္းေပါ့။ ကိုယ့္ေက်ာင္းကေတာ့ဘာမွအသံမထြက္။ ဒီလိုေနတုန္းတစ္ေယာက္ကလာေမးတယ္။ မင္းဆီကို တယ္လီဖုန္းေခၚေသးလားေပါ့။ ဟင့္အင့္လို႔ေျပာေတာ့ စီနီယာကေျပာတယ္။ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကိုတဲ့ေက်ာင္းကို ေပးမထားဘူးတဲ့။ (ဟမ္) ေခၚမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ စိတ္မပူနဲ႔တဲ့။ ဘာၾကီးတုန္း။ သံုးရက္ေလာက္ရွိျပီ ဒီ user support အတြက္အိပ္မေပ်ာ္တာ။ အားေတြတင္းထားလိုက္ရတာ လက္ေတြေျခေတြတုန္ခဲ့ရတာ။ ၁၀နာရီနားနီးေတာ့ မပူပါနဲ႔တဲ့ မင္းကိုမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ခံစားသိေစျခင္လို႔ ဘာမွမေျပာဘဲထားတာတဲ့။ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကရင္လဲ ၾကံဳဦးမွာဘဲေပါ့ေလ။ အနီးဆံုးေတာ့ ဇြန္လမွာတစ္ခုရွိေသးေတာ့ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က်ဲရမယ္ေပါ့။ ဟား … လူဟာေပ်ာ့ေခြက်သြားခ်င္သလိုလိုျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ျပင္ဆင္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူထားခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားၾကရင္ ကေလးေတြလဲဝင္ကစားျခင္ၾကတဲ့အခါ သူတို႔လဲပါေစ ငါတို႔လဲကစားမပ်က္ေစတဲ့နည္းနဲ႔ ထမင္းမစား ဟင္မစားလို႔ေခၚျပီး ဝင္ကစားခိုင္းခဲ့တာကိုျပန္သတိရသြားတယ္။ ကေလးေတြမွာကစားေနရရင္ျပီးေရာနားမလည္ဘူး။ စိမ္ေျပးတမ္းကစားလို႔ဖမ္းတဲ့လူက သူတို႔အနားေရာက္သြားလဲ အမိမခံရဘူး။ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္းကစားလို႔ ထမင္းေရပူစည္းနင္းမိလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လဲဒီေန႔ အဲဒီလိုကစားခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ဝိုင္းအားေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္အားနာသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဘေလာ့ဖတ္ျပီး SMS ပို႔ျပီးအားေပးၾကတယ္ အဟုတ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လာလာဖတ္ျပီးစိတ္ဝင္ပူေပးၾကတဲ့စာဖတ္သူမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုရသြားပါတယ္။ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားကြယ္ရို႕။