Month: October 2008
ဆီျဖည့္ရတဲ့ ဒုကၡ
တေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မိသားစုသည္ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ကာလ ေန၏အပူခ်ိန္ေလွ်ာ့ပါးသည္က တစ္ေၾကာင္း အိမ္ရွိကားကို ဓါတ္ဆီျဖည့္တင္းရန္ရက္ ၾကေရာက္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ထုတ္ ဂ်ပန္ကား မစုတ္တစုတ္ကို ဖုတ္ဖက္ခါ၍ အိမ္မွထြက္လာၾကေလသည္။ ေနသည္က စမ္းေခ်ာင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သံုးရက္တြင္မွ တစ္ၾကိမ္ဆီျဖည့္သည္မို႔ အားအားယားယား ကားေလွ်ာက္စီးႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ လည္းေကာင္း၊ ထိုေန႔တြင္မွ ဟိုဟိုဒီဒီ အျပင္ထြက္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း နီးနီးနားနား စမ္းေခ်ာင္းဆီဆိုင္တြင္ ဆီစာအုပ္ယူမထားဘဲ တာေမြ သိမ္ျဖဴတင္းနစ္ကြင္းနားရွိ ဆီဆိုင္တြင္သာ ဆီထည့္ၾကေလသည္။
ဦးစြာပထမ ျဖည့္တင္းရေသာ ဆီဖိုးသက္သာေစရန္အလို႔ငွာ တိုင္ကီအတြင္းမွဆီလက္က်န္အခ်ိဳ႕ကို ေရာင္းထုတ္ရန္ ၾကိဳးပန္းရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရာင္းေနၾကေနရာျဖစ္ေသာ ဗဟိုစည္အိမ္ယာနားရွိ ဆီဝယ္ေသာ ေနရာတစ္ခုသို႔ အရင္ဝင္ရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သားအဖလည္း မိေအးႏွစ္ခါနာ မျဖစ္ေစရန္အတြက္ ဆီထုတ္ေသာ ခ်ာတိတ္မွ ဆီပိုယူမသြားေစရန္ ေစာင့္ၾကည့္ရျပန္ေလသည္။ အေဖသည္မ်ားေသာအားျဖင့္ ရံုးတြင္ကား ရပ္ရပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဆီသိပ္မကုန္လွေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အနည္းဆံုး ၄ ဂါလံမွ ၅ ဂါလံ အထိျပန္ေရာင္းႏိုင္ေလသည္။ ဆီျပန္ထုတ္ေသာ ဆိုင္မွပံုးမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စံခ်ိန္ကိုက္ဆီပံုးမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ပလတ္စတစ္ပံုးမ်ားတြင္သာ အမွတ္အသားျပ၍ ဘယ္ႏွစ္ဂါလံဆိုတာကို နားလည္ယူရေလသည္။ တခါတရံတြင္ေတာ့ ဖုထား ေဖာင္းထားေသာ စံခ်ိန္ကိုက္ ဆီပံုးမ်ားျဖင့္ လက္ခံယူေလသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မ်ားပါသြားသည္ကမ်ားေလသည္၊ သိႏိုင္တာမွတ္လို႔။
ထိုမွတဖန္ ဆီျဖည့္တင္းရန္အတြက္လည္းေကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီပတ္ၾကည့္ရန္လည္းေကာင္း ေရႊတိဂံုေတာင္ဘက္မုဒ္မွတဆင့္ ကန္ေတာ္ၾကီးေဘးအတိုင္း သိမ္ျဖဴသို႔သြားရေလသည္။ သိမ္ျဖဴဆီဆိုင္မေရာက္မွီ ဆီျဖည့္ေသာ ကားတန္း ရွည္မေနေစရန္လည္း ဆုေတာင္းရေသးသည္။ ဆုေတာင္းျပည့္သည္ျဖစ္ေစ မျပည့္သည္ျဖစ္ေစ ေရာက္ေသာေနရာမွ စတင္တန္းစီရျပန္ေလသည္။ ထိုမွတဖန္တန္းစီျပီးသကာလ အင္မတန္မွ မ်က္ႏွာေက်ာမာလွေသာ စီေရာင္းစာေရး ေယာက်ာၤးၾကီးထံ စာအုပ္ႏွင့္တကြ က်သင့္ေငြအား ေပးရေလသည္။ ဆီဆိုင္တြင္ ေဘာင္ခ်ာျဖတ္တုန္း ေလ့လာမိသည္မွာ ဆီကို FEC ျဖင့္ လိုအပ္သေလာက္ လိုအပ္ခ်ိန္တြင္ ေရာင္းခ်ေပးပါမည့္ အေၾကာင္း ေသခ်ာခ်ာေရးထားေလသည္။ ယေန႔ေပါက္ေစ်းဟုလည္း အျဖဴေရာင္ သင္ပုန္းတြင္ 3 FEC ဟုေရးေလသည္။ ေနာက္ထပ္စာတန္းတစ္ခုမွာ ေၾကနပ္မႈ မရွိပါက စံခ်ိန္ခြက္ျဖင့္ ခ်င္တြယ္ၾကည့္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္ေရးထားေလသည္။ မည္သူမွ ခ်င္တြယ္ၾကည့္ပံုလည္းမရပါေခ်။ ဆီမ်ားျပည့္ပံုရေလသည္ သို႔မဟုတ္ မထူးပါဘူးဆိုကာ မခ်ိန္ၾကေလသလား မသိ၊ ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ က်လိကလိျဖင့္ ခ်ိန္တြယ္လို႔ ၾကည္ခ်င္ေနမိသည္။
ဆီျဖည့္ေသာ အခ်ိန္ေရာက္ပါျပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သားအဖမွာ စတိုင္က်က် ကားထဲတြင္ထိုင္မေနႏိုင္ပါေခ်။ တစ္ေယာက္မွာ ဆီျဖည့္ေသာ ဆီျဖည့္ဆရာနားတြင္ရပ္ကာ စကားမ်ား ဟိုဟုိဒီဒီေျပာ၍ ဆီျဖည့္လက္ကိုင္အား အျပည့္ညွစ္၍ ဆီထည့္မထည့္ကို မသိမသာေလ့လာရေလသည္။ လူရပ္ေနလွ်င္ မလုပ္ရဲေလာက္ဟုလည္း ယူဆရသည္မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ဦးမွာကား ဆီျဖည့္စက္ ေကာင္တာမွတ္ေသာအနားတြင္ ရပ္ရေလသည္။ အင္မတန္လွေသာ လုပ္ကြက္ျဖစ္ပါေပသည္။ အႏွီသေကာင့္သား ႏွစ္ေယာက္မွာ တိုင္ပင္ကိုက္လုပ္ႏိုင္ပါမွ သူရို႕အတြက္ဆီက်န္ေလမည္။ ေကာင္တာမွတ္ေသာသူမွ တက္ေနေသာ ေကာင္တာအားၾကည့္ကာ ျဖည့္လိုေသာ အတိိုင္းအတာေရာက္ပါက ျပည့္ျပီျဖစ္ေၾကာင္းေအာ္ရေလသည္၊ ေအာ္ျပီးျပီးခ်င္း သူကလည္း ခလုပ္တစ္ခုအား ပိတ္ရေလသည္။ ထိုခလုပ္သည္ ဆီကိုမႈတ္ထုတ္ေသာ ခလုပ္လား၊ ေကာင္တာကိုသာလည္ေစေသာ ခလုတ္လား မည္သူမွ် မသိႏိုင္ေပ။ ထိုသူေအာ္ပါက ေရွ႔မွ ဆီျဖည့္ေနေသာ ပုဂိၢဳလ္မွလဲ ဆီျဖည့္လက္ကိုင္အား လႊတ္ရေလသည္။ ထိုအခါတြင္မွ ပိုက္ထဲရွိဆီမွာ တစ္စက္ကေလးမွ ပိုဝင္သြားေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
မည့္သို႔ဘဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေခ်ာင္းၾကည့္ ဆိုင္မွကားထြက္၍ ဆီတိုင္ကီ အမွတ္အသားတြင္ ဆီမွတ္တက္လာပါက မျပည့္သည္က မ်ားေလသည္။ ရံဖန္ရံခါမ်ားတြင္ေတာ့ အေဖတို႔လူၾကီးမ်ားသည္ ညစ္ညစ္ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာဟူေသာ ပုဂိၢဳလ္အား သြား၍ရန္ရွာၾကေလသည္။ ဆီမျပည့္တာ ဘယ္ႏွစ္ပါတ္ရွိျပီ ဒီတစ္ခါမျပည့္လွ်င္ေတာ့ တိုင္သင့္တာ တိုင္ရမည္ ဘာညာ သြားေျပာလွ်င္ ဆီျဖည့္ေသာ ေနရာအထိလိုက္လာ၍ ဦးေလးၾကီးကို ၾကည့္လုပ္ေပးပါကြာ ဟုေျပာေပးတတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ေတာ့ ဆီေကာင္တာဖတ္ေသာသူမွေန၍ လာၾကည့္ေနေသာ အေဖအား ထည့္လိုေသာ အေရအတြက္ထက္ ၅ မွတ္ေလာက္ ပိုထည့္ေပးတတ္ၾကပါသည္။ ထိုအခါတြင္မွ ကားထြက္၍ ဆီမွတ္ၾကည့္လွ်င္ ျပည့္ရံုသာရေလေတာ့သည္။
ဤသည္မွာကား ကၽြႏု္ပ္၏ ရန္ကုန္ျပန္စဥ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ မေျပာင္းလဲေသးေသာ ဆီျဖည့္ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ျဖစ္ပါေခ်သည္တမံု႔။